ေရာဂါ

ဘေလာ့ဂ္ေတြေလွ်ာက္ဖတ္ရင္း Mozilla မွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရွ႕ဆံုးက Tabေလးကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္ ေက်ာင္းစာနဲ႕ ပတ္သက္တာ.. ေအာ္ ငါစာဖတ္ရဦးမွာပါလား....

ဖတ္လက္စ ဘေလာ့ဂ္ေလးၿပီးေအာင္ ဆက္ဖတ္ၿပန္သည္....

ဘေလာ့ဂ္ေတြဖတ္တာမ်ားလို႔ ေခါင္းေလး နည္းနည္းအံုလာတာနဲ႔ လွဲၿပီးဖတ္ေနရင္းက ထထိုင္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခန္းၾကမ္းၿပင္မွာ ဖုန္တခိ်ဳ႕... ေအာ္ ငါ တံၿမက္စည္းလွည္းရဦးမွာပဲ... ဒါေလးဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့လွဲမွပါ...

ဒီဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ link ကေန ေနာက္စိတ္၀င္စားစရာ ဘေလာ့ေလးဆီေရာက္သြားၿပန္သည္....

ဘေလာ့့တစ္ခုကေန တစ္ခုအကူး screen ညာဖက္ေအာက္ေထာင့္က နာရီေလးၾကည့္မိေတာ့ အာလားလား ငါ ဘေလာ့ဂ္လည္ေနတာ ေလးနာရီနီးပါးေလာက္ရွိေနၿပီပဲ(ေရ သြားေသာက္တာ.. ဟိုဟိုဒီဒီ ခဏေလွ်ာက္တာ ႏုတ္ရင္)... မၿဖစ္ေသးပါဘူး ဒီအက်င့္ကို ၿပင္မွ...

လည္လည္သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ 5minutes ago ဆိုတာေလးေတြ႕ေတာ့ စိတ္၀င္တစားသြားမိၿပန္သည္...

သူမ်ား ဘေလာ့ဂ္ေတြဖတ္ေနရင္း.... ငါလည္းမေရးၿဖစ္တာၾကာေပါ့ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္း...
ထံုးစံအတိုင္း ခရီးအေၾကာင္းေတြေတြး စိတ္ကူးထဲမွာ ၿပန္ခံစား... အင္း ခရီး အေၾကာင္းပဲေရးတာေကာင္းပါတယ္..

posting ေအာက္က create ဆိုတာေလးကို ႏွိပ္ၿပီး... စိတ္ကူးထဲမွာ ခရီးကို ေနာက္တစ္ေက်ာ့သြားပစ္လိုက္သည္...

အန႔ံတစ္ခုႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့... ၿပံဳးလိုက္မိသည္... အင္း တစ္အိမ္အိမ္ကေတာ့ ဘာေတြတူးေနလဲမသိဘူး
လက္ကအေရး မပ်က္ ခရီးစဥ္ထဲၿပန္ေမ်ာသြားသည္....

ဓာတ္ပံုေတြၿပန္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ပံုတင္ရင္ေကာင္းမလဲ လို႕ေတြးေနတုန္း တူးနံ႕ကို အလိုလို analyze လုပ္မိေတာ့ အနံ႔ကေတာ့ ၿမန္မာဟင္းနံ႕ပဲ ဒီတိုက္က ၿမန္မာအိမ္ တစ္အိမ္မွာ တူးေနၿပီထင္တယ္

ဓာတ္ပံုေတြကို ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္... ေနရာၿပန္စီနဲ႕ ေရးၿပီးသားပို႔စ္ေလးကို preview ၿပန္ၾကည့္ေတာ့... အင္း မဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားသလိုပဲ... စာေတြလဲ တအားမ်ားေနတယ္... ဒီေလာက္စာမ်ားရင္ ငါ့လို အေရးအသားနဲ႕ သူမ်ားဆိုရင္ ဖတ္ခ်င္ပါ့မလား.... .။

စာေခ်ာေအာင္ ဟိုနားၿပင္ ဒီနားၿဖဳတ္... ကိုယ္ေရးထားတာေတာ့ ကိုယ့္သေဘာက်ဆိုေတာ့ အမ်ားၾကီးက်ေတာ့လဲ မၿဖဳတ္ခ်င္... ကဲ မထူးပါဘူးေလ ေရးၿပီးမွေတာ့ ဒီတိုင္းေလးပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့မယ္..

Publish Post ဆိုတာေလးကို ေအာင္ၿမင္စြာႏွိပ္ၿပီး view blog ဆိုတာေလးကို click လိုက္ၿပီးခ်ိန္ စိတ္ကေပါ့သြားသည္..။ ဟင္ တူးနံ႔က မေပ်ာက္ေသးပါလား........ ေသဟဲ့ မလခိ!!!!!!!...

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မလိခေလးဟာ မီးဖိုထဲကို အလ်င္အၿမန္ေၿပး.. အဖံုးအုပ္ထားလို႔ တခ်ဲခ်ဲ (တရွဲရွဲမဟုတ္ပါ... တရွဲရွဲဆိုသည္မွာ ေရရွိမွ ၿမည္ႏိုင္ေသာအသံဟု ယူဆေသာေၾကာင့္..) ၿမည္ေနေသာ.. အစက ကင္ပြန္းခ်ဥ္ဟင္းရည္ခ်က္ထားသၿဖင့္ ကင္ပြန္းခ်ဥ္အိုးဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေသာ အိုးကေလးကို ေဘစင္ထဲ အလ်င္အၿမန္ ခ်... ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အဖံုးဖြင့္ၿပီး ေရေလာင္းခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့... `ဟုတ္´ဆိုနဲ႕ အသံအတူ လြင့္တက္လာတဲ့ မီးခိုးလံုးမဲမဲၾကီး... `က်စ္´ဆိုတဲ့ေနာက္တစ္သံနဲ႔ အတူ အိုးအဖံုးေလးက မွန္ေတြက ေဘစင္ထဲမွာ တစ္စစီ...။ မွန္ေတြကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေသးပဲ... ၿပတင္းေပါက္ကေန အလံုးအရင္းန႔ဲ တိုးထြက္သြားတဲ့ မီးခိုးလံုးေနာက္ အမီလိုက္ၿပီး... ၿပတင္းေပါက္နားမွာ ၃မိနစ္ေလာက္ လူၿမင္ေအာင္ လူလံုးထြက္ၿပ...။ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး ေအးေဆးဆိုတဲ့ အထာေပါ့...။ မေတာ္လို႔ မီးခိုးလံုးၾကီးထြက္လာတာၿမင္တဲ့လူက မီးေလာင္တယ္ထင္ၿပီး တိုင္ေတာေနမွၿဖင့္...။ ေနာက္မွ မလိခတို႕ဥာဏ္က်ယ္ၿပီး ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ဖန္အဖံုးကို ေရနဲ႕ လြတ္ရာမွာ မထားမိလို႕ ကြဲသြားတဲ့ မွန္ကြဲစေတြကိုသိမ္းရတယ္။ အထဲက non stick သားေတြကြာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ေတြ တူးၿပီး ခ်ိဳးကပ္ေနတဲ့ အိုးကလဲ မယ္လမင္းမီးေလာင္တဲ့ အနံ႔မ်ိဳးထြက္ေနေသး...။ သူလဲေနာက္ဆံုးေတာ့ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္သြားတာပါပဲ...။

ညေန အိမ္မွာလူဆံုေတာ့ မီးဖိုခန္းကို ၿဖတ္သြားတဲ့လူတိုင္း... ႏွာေခါင္းေလး တရံႈ႕ရႈံ႕နဲ႔... ဒီနားမွာတူးနံ႕ ရသလိုလိုပဲေနာ္ ဘာညာနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ မဲဆႏၵယူနဲ႔ .... ရႈပ္ေနၾကတယ္။ မလိခတို႕ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ.... ကိုယ္မဟုတ္သလို အိပ္ရာေပၚမွာလွဲရင္း ဘေလာ့ဂ္ အဖတ္မၿပတ္ဘူး...။

ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေလ သိတယ္မလား... ကၽြန္မမွာ ဘေလာ့ေရာဂါစြဲေနတာ သူတို႕သိလို႔မၿဖစ္ဘူးေလ...။ ေရွာ့ခ္ရွိတယ္...။ ;)