သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ.... အေၾကာင္းသိေတြမို႔လို႔ နင့္အေၾကာင္းလား... လို႔ စေနာက္ၿပီးေမးၾကည့္ေတာ့..... "ဘယ္သူမွမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ..." လို႔ ပညာရွင္ေလသံနဲ႔ ကၽြန္မကိုၿပန္ေၿဖတယ္....။ "ကဗ်ာ ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားမႈကေန ေပါက္ဖြားလာတာ မဟုတ္ဘူးလား" လို႔ အထြန္႔တက္ၾကည့္ေတာ့... "ဒါဆို ကဗ်ာဆရာေတြ ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" တဲ့..။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာလည္း .. တၿခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္၊ ခံစားမႈ စသၿဖင့္ကို စိတ္ထဲသြင္းၿပီး အဲဒီကေနမွတဆင့္.... ဘာညာ.. ေလွ်ာက္ရမ္းသန္း ေၿပာမလို႔ စဥ္းစားမိေပမဲ့.... ကိုယ္မေသခ်ာတဲ့ အေၾကာင္း ဆိုေတာ့ ဘာမွမေၿပာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္...။ ကဗ်ာေလးက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားလို႔ရလို႔... အားလံုးကို မွ်ေဝတာပါ...။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ရုိးရုိးေလးပါပဲ... "အခ်စ္" တဲ့...။
အခ်စ္
တားၿမစ္ထားတဲ့ သစ္သီးပါ
စားၾကည့္ေတာ့.....;
(ငါ)
ခါးတယ္!
မကၽြမ္းက်င္ဆံုး ကစားနည္းပါ
အၿမဲတမ္း.....;
(ငါ)
ရႈံးတယ္!
အခ်စ္
အခ်စ္
အခ်စ္...နဲ႔....!
အဲဒီလို ေအာ္ဟစ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ
ငါနဲ႔ ႏွလံုးသား
ဘုံးဘံုးလဲက်သြားခဲ့ရေပါ့!
အခုတခါေတာ့
ဘယ္သူထူထူ
ၿပန္ကို မထေတာ့ဘူး
ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လဲက်ရမွာ
ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါ!
ငါ....
နာ....တယ္!
(သူငယ္ခ်င္း ငေတ ရဲ႕ကဗ်ာေလးပါ..)
No comments:
Post a Comment