သူငယ္ခ်င္းက ေၿပာတယ္... အၿမဲ ready to smile ၿဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ေတြက ပါးစပ္တဝိုက္မွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ ထင္လြယ္တယ္တဲ့...။
ၿပံဳးက်င့္ ရယ္က်င့္ နည္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိတ္တခိုးက်ိတ္ ေက်နပ္မိတယ္...
ဝဝၿပည့္ၿပည့္ ၿဖစ္ေနတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကို ဝိတ္ေတာ့ခ်ခ်င္ပါရဲ႕...။ ပူေဖာင္းကို ေလေလွ်ာ့ထားတဲ့ ရုပ္ထြက္မွာ ေၾကာက္လို႕ ၿငိမ္ေနရတယ္... (ဆင္ေၿခဟု.. ယူေသာ္ ရ၏)
ဒီေန႕... ဟိုတေလာကမွ ရည္းစားလက္မဲ့ ၿဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕တယ္...။ သူက ခုရန္ကုန္မွာ..။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ထားတယ္တဲ့..။ အသက္ေလးက ၂၀ဝန္းက်င္တဲ့..။ ခ်စ္စရာေလးတဲ့..။ ခင္တာမွ ေလးငါးရက္ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့..။ ၂ရက္ေလာက္ မွာ ေကာင္မေလးကို အိမ္ကို ေခၚလာတယ္တဲ့..။ အဲ့ေတာ့မွ ေကာင္မေလးက သူ႕နာမည္ေမးတယ္တဲ့..။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို တယုတယ ဖက္ေထြးၿပီး အိပ္ခ်င္တယ္လို႕ ေၿပာေတာ့ ေကာင္မေလးက မသိနားမလည္တဲ့ ကေလးေလးလို ၿပန္ၾကည့္တယ္တဲ့...။
ၿပန္ေၿပာလိုက္မိတယ္.. ေမးရဲတဲ့ နင့္ကိုလဲ အ့ံၾသတယ္... ပါးရိုက္မလႊတ္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ အံ့ၾသတယ္လို႕...။
တခါတခါလဲ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို... “ အလို... ေလာကၾကီး ဘာေတြ ၿဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ” လို႔ ေခါင္းတခါခါနဲ႕ ေအာ္တယ္...။
တခါတခါလဲ ဒီေခတ္ဒီအခါၾကီးထဲ သားသမီးေမြးရမွာ ေၾကာက္စရာၾကီးလို႕ ေတြးတယ္ ။ ေမြးဖြားစရိတ္။ ေဆးရံုစရိတ္။ ႏို႕မႈန္႕ဖိုး။ ေစ်းၾကီးလြန္းလွတဲ့ ကေလးပစၥည္းပစၥယ။ ေက်ာင္းစရိတ္။ မုန္႕ဖိုး။ အဝတ္အစားဖိုး....။ ဘာဖိုး ညာဖုိး... ဟိုဖိုး ဒီဖိုး.......
ေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းတာပဲ....
ေနာက္ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီးမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တယ္..။ အြန္လိုင္းမွာပဲ...။ သူ႕မလဲ အြန္လိုင္းရည္းစားေတြ မ်ားလြန္းလို႕..။ အသက္လဲၾကီးၿပီ ဒီလိုေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္မေနနဲ႕ေတာ့ ဘုရားတရားေလးေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီထင္တယ္လို႕... သြားဆရာလုပ္မိတယ္...။
မိတ္ေဆြခ်င္း မ်က္ႏွာ ပ်က္စရာ ၿဖစ္လုလု ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္...။
ေအာ္ ဒုကၡ ဒုကၡ....။ ငါ့မလဲ အေနမတတ္လိုက္ေလၿခင္းရယ္လို႕ပဲ ညည္းလိုက္တယ္...။
Christmas Eve က်ရင္ေတာ့ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႕ ဘာဘီက်ဴး လုပ္စားမယ္...။ ဘာဘီဆိုတာ ဝက္သားကို ေခၚေပမဲ့.. ဝက္သားေတာ့ ပါမယ္မထင္ဘူး..။ ဒါေပမဲ့ အိုေကပါတယ္..။ အစားအေသာက္ ဂ်ီးမမ်ားဘူး..။ ကိုယ္မလုပ္ရရင္ အကုန္စားေကာင္းတယ္..။ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံမထြက္ရင္ ပိုလို႕ေတာင္ စားေကာင္းေသးတယ္...။
၂၃ရက္ေန႕ကိုေတာ့ ဆာကူရာမွာ ဂ်ပန္စာ သြားစားမယ္..။ ပိုက္ဆံလား...။ လူမိုက္နဲ႕ေငြ အတူမေနဆိုတာ အလကားေၿပာတာ..။ တကယ္က ရွိပူရေသး ကုန္မွေအး...။ အပူေတြကို မကိုင္ထားခ်င္ဘူး...။ သံုးပစ္တယ္..။
ရန္ကုန္ၿပန္ခါနီး ေမာင္ဝမ္းကြဲေလး အေၾကာင္းကို ရန္ကုန္က လူၾကီးေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီး တိုင္တယ္..။ ဒါမွ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ၾသဘာစာရြတ္ခံရမယ္..။ ကေလးေတြကလဲ ခက္တယ္... ဘာမွကို စိတ္တိုင္းက်စရာ မေတြ႕ဘူး..။ ကိုယ့္တုန္းကေရာ...။ ေအာ္.... ၿပီးသြားတာေတြ ၿပန္မစဥ္းစားဘူး ေခါင္းရႈပ္တယ္..။
ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္... ခရစၥမတ္မွာ ေအာခ်က္သြားမယ္...။ မီးေတြထြန္းတာသြားၾကည့္မယ္..။ ေတြ႕သမွ် ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္ၿပီးမွပဲ ပို႕စ္တခု ထပ္ေရးမယ္...။
New Year Wish ေတြ FB မွာ ပလူပ်ံေနတယ္..။ ဘာမွလဲ မလိုခ်င္ပါဘူး..။ လိုခ်င္တုိင္းလဲ ရတာက်လို႕..။ ကိုယ့္ဘာသာကို လုပ္ယူရတာခ်ည္းပဲ..။ ပင္ပန္းတယ္..။ ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူး..။ ပိုက္ဆံေတြ အထုပ္လိုက္ လာေပးပါမယ္ဆိုရင္ေတာင္...။ ေပးတဲ့သူကို ဒီလူဘယ္ကရလာတာပါလိမ့္လို႕ သံသယမ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္မယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ လဲသိတယ္..။ နားေအးပါးေအးေလး ေနရရင္ပဲ ေတာ္ပီ...။
အားလံုးကိုေတာ့... Merry X'mas & Happy New Year ပါ....။
ေတာင္းတဲ့ဆုေတြ ၿပည့္ပါေစ....
ေပ်ာ္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Wednesday, December 21, 2011
Wednesday, December 7, 2011
စိတ္နဲ႕ မေတြ႕တာေလးေတြ
“ညည္းတို႕ ေခတ္မ်ား ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ က်ဳပ္စိတ္နဲ႕ကို မေတြ႕ပါဘူး” လို႕ ညည္းေၿပာေလး ေၿပာတတ္တဲ့ အဘြားတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္..။ အဲဒီစကားၾကားတိုင္းလဲ ကၽြန္မ ၿပံဳးမိခဲ့တယ္...။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး... သေဘာက်လို႕..။
ကၽြန္မလဲ အသက္ေလးရလားလို႕ပဲလား မသိဘူး.. အဘြားလို စိတ္ထဲမေတြ႕တာေတြ ေတြ႕ေတြ႕လာရတယ္..။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေပါ့ ...။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕မတိုက္ဆိုင္ရင္ တခုခုဆို အားမနာပါးမနာ ၿပန္ေၿပာလို႕လား မသိဘူး... စိတ္ထဲ မေတြ႕လိုက္တာဆိုၿပီး တႏံု႕ႏံု႕ၿဖစ္စရာမ်ိဳးက ခပ္ရွားရွားရယ္..။ ခုေတာ့ တကယ္ပဲ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ထဲ မေတြ႕ဘူးခ်ည္း ၿဖစ္ေနတယ္..။
ကၽြန္မ သူေဌးက စိတ္ရင္းေလး ေကာင္းပါတယ္...။ ေၿပာရရင္ ကၽြန္မ part-time ေရာ Full-time ေရာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသမွ် အလုပ္ရွင္ေတြထဲ သူအေကာင္းဆံုးလို႕ေတာင္ ေၿပာလို႕ရတယ္..။ ဒီကသူေဌး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူမ်ားဆီကေတာ့ ရသေလာက္ ဖ်စ္ညွစ္ယူမယ္ ကိုယ့္ဘက္က်ေတာ့ မေပးခ်င္ဘူး..။ ကၽြန္မ သူေဌးကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူး..။ သူက ေပးတယ္.. ။ ဘာလို႕ေပးလဲဆို သူမ်ားဆီက ၿပန္ရခ်င္လို႕ကိုေပးတာ..။ အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေပးတယ္.ေၿပာရမွာေပါ့.။ ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ေနရာ မွာေတာ့ ဒါက ၿဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပဲ..။ သူမ်ားဆီက မ်ားမ်ားရဖို႕ ကိုယ့္ဘက္က နည္းနည္းေတာ့ ေခၽြခ်ေပးရတာေပါ့..။ မဟုတ္ဘူးလား..။ ကၽြန္မတို႕ ၿမန္မာစကားမွာေတာင္ ရွိပါတယ္.. “ေထာင္ၿမင္ ရာစြန္႕” ဆိုတာ..။ အဲဒီ ကိစၥၾကီးက စီးပြားေရးမွာ ၿဖစ္သင့္ေပမဲ့ တၿခားအေရးက်ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ မေတြ႕ေတာ့ဘူး...။
ဟိုတစ္ေန႕ကေပါ့... ရွားရွားပါးပါး အလုပ္ပါးရက္ေလး တစ္ရက္မွာ သူေဌးက ကၽြန္မကို ဒီလို စကားစတယ္..။ “ၿပီးခဲ့တဲ့ အားလပ္ရက္တုန္းက ငါ့ေၿမးနဲ႕ အတူတူ ေရွာ့ပ္ပင္းေမာလ္ေတြ သြားတယ္..။ ခရစၥမတ္အတြက္ သူတို႕ ၿပင္ဆင္ေနၾကၿပီ..။ ဆိုင္ေတြ ဆိုင္ေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ မီးဆိုင္းေတြ အလွဆင္ပစၥည္းေတြနဲ႕ ၿပင္ၾကတာမ်ား လွလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ ငါ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုက.. Christmas ဆိုတာ Give away လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲလို႕..။ အဲဒါနဲ႕ third world country က ကေလးေတြအတြက္ အလွဴခံေနတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ငါလဲ အလွဴေငြ ထည့္ခဲ့လိုက္တယ္” တဲ့....။ အဲဒီ အထိ ကၽြန္မ မလိခကလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကို နားေထာင္ေနတာ... စိတ္ထဲကလဲ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ.. ငါလဲ ၾကံဳရင္ လွဴဦးမွ.. ေပါ့.. ေတြးေနတာ...။ အဲ ..... အဲ့မွာ ဆက္လာတဲ့ စကားက ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ စ မေတြ႕ေတာ့တာပဲ...။ ဘာေၿပာတယ္ မွတ္တုန္း.. “ ငါ အဲဒီလွဴထားတာေလးကို Company ကေန ၿပန္ claim လို႕ ရမလား ” တဲ့...။ စိတ္ကို ကုန္ပါေရာ ဆိုတာ...။ ဘယ္ႏွယ့္... ကိုယ့္ေစတနာေလးနဲ႕ကိုယ္ လွဴတာကို company ကေန ၿပန္ claim ခ်င္ရတယ္လို႕..။ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာမ်ား ဆိုတာလဲ အူထဲအသည္းထဲကေန လႈိက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ကို ေနတာပဲ..။ အားနာတတ္တဲ့ မလိခ ဆိုေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္း က်ိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္လိုက္တာ.. မၿမိဳသိပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လို အၿပံဳးၾကီး ေပၚသြားတယ္ မသိပါဘူး...။ အဲဒီအၿပံဳးကို ၿမင္ၿပီးတာနဲ႕ သူေဌးလဲ ဘာမွ ဆက္မေၿပာပဲ ရံုးခန္းထဲကေန ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေတာ့တယ္..။ ကၽြန္မစားပြဲေပၚလဲ အလွဴခံၿဖတ္ပိုင္းေလး ေရာက္မလာခဲ့ဘူး...။
အဲဒီအၿပံဳးၾကီး သူ႕အာရံုထဲမွာ ေမ့သြားတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ စားပြဲေပၚကို အဲဒီအလွဴခံၿဖတ္ပိုင္းေလး ေရာက္လာေလမလားလို႕ ....... ေတြးမိရင္း...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
ကၽြန္မလဲ အသက္ေလးရလားလို႕ပဲလား မသိဘူး.. အဘြားလို စိတ္ထဲမေတြ႕တာေတြ ေတြ႕ေတြ႕လာရတယ္..။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေပါ့ ...။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕မတိုက္ဆိုင္ရင္ တခုခုဆို အားမနာပါးမနာ ၿပန္ေၿပာလို႕လား မသိဘူး... စိတ္ထဲ မေတြ႕လိုက္တာဆိုၿပီး တႏံု႕ႏံု႕ၿဖစ္စရာမ်ိဳးက ခပ္ရွားရွားရယ္..။ ခုေတာ့ တကယ္ပဲ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ထဲ မေတြ႕ဘူးခ်ည္း ၿဖစ္ေနတယ္..။
ကၽြန္မ သူေဌးက စိတ္ရင္းေလး ေကာင္းပါတယ္...။ ေၿပာရရင္ ကၽြန္မ part-time ေရာ Full-time ေရာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသမွ် အလုပ္ရွင္ေတြထဲ သူအေကာင္းဆံုးလို႕ေတာင္ ေၿပာလို႕ရတယ္..။ ဒီကသူေဌး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူမ်ားဆီကေတာ့ ရသေလာက္ ဖ်စ္ညွစ္ယူမယ္ ကိုယ့္ဘက္က်ေတာ့ မေပးခ်င္ဘူး..။ ကၽြန္မ သူေဌးကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူး..။ သူက ေပးတယ္.. ။ ဘာလို႕ေပးလဲဆို သူမ်ားဆီက ၿပန္ရခ်င္လို႕ကိုေပးတာ..။ အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေပးတယ္.ေၿပာရမွာေပါ့.။ ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ေနရာ မွာေတာ့ ဒါက ၿဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပဲ..။ သူမ်ားဆီက မ်ားမ်ားရဖို႕ ကိုယ့္ဘက္က နည္းနည္းေတာ့ ေခၽြခ်ေပးရတာေပါ့..။ မဟုတ္ဘူးလား..။ ကၽြန္မတို႕ ၿမန္မာစကားမွာေတာင္ ရွိပါတယ္.. “ေထာင္ၿမင္ ရာစြန္႕” ဆိုတာ..။ အဲဒီ ကိစၥၾကီးက စီးပြားေရးမွာ ၿဖစ္သင့္ေပမဲ့ တၿခားအေရးက်ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ မေတြ႕ေတာ့ဘူး...။
ဟိုတစ္ေန႕ကေပါ့... ရွားရွားပါးပါး အလုပ္ပါးရက္ေလး တစ္ရက္မွာ သူေဌးက ကၽြန္မကို ဒီလို စကားစတယ္..။ “ၿပီးခဲ့တဲ့ အားလပ္ရက္တုန္းက ငါ့ေၿမးနဲ႕ အတူတူ ေရွာ့ပ္ပင္းေမာလ္ေတြ သြားတယ္..။ ခရစၥမတ္အတြက္ သူတို႕ ၿပင္ဆင္ေနၾကၿပီ..။ ဆိုင္ေတြ ဆိုင္ေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္ မီးဆိုင္းေတြ အလွဆင္ပစၥည္းေတြနဲ႕ ၿပင္ၾကတာမ်ား လွလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ ငါ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုက.. Christmas ဆိုတာ Give away လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲလို႕..။ အဲဒါနဲ႕ third world country က ကေလးေတြအတြက္ အလွဴခံေနတာ ေတြ႕တာနဲ႕ ငါလဲ အလွဴေငြ ထည့္ခဲ့လိုက္တယ္” တဲ့....။ အဲဒီ အထိ ကၽြန္မ မလိခကလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကို နားေထာင္ေနတာ... စိတ္ထဲကလဲ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ.. ငါလဲ ၾကံဳရင္ လွဴဦးမွ.. ေပါ့.. ေတြးေနတာ...။ အဲ ..... အဲ့မွာ ဆက္လာတဲ့ စကားက ကၽြန္မစိတ္နဲ႕ စ မေတြ႕ေတာ့တာပဲ...။ ဘာေၿပာတယ္ မွတ္တုန္း.. “ ငါ အဲဒီလွဴထားတာေလးကို Company ကေန ၿပန္ claim လို႕ ရမလား ” တဲ့...။ စိတ္ကို ကုန္ပါေရာ ဆိုတာ...။ ဘယ္ႏွယ့္... ကိုယ့္ေစတနာေလးနဲ႕ကိုယ္ လွဴတာကို company ကေန ၿပန္ claim ခ်င္ရတယ္လို႕..။ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာမ်ား ဆိုတာလဲ အူထဲအသည္းထဲကေန လႈိက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ကို ေနတာပဲ..။ အားနာတတ္တဲ့ မလိခ ဆိုေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္း က်ိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္လိုက္တာ.. မၿမိဳသိပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လို အၿပံဳးၾကီး ေပၚသြားတယ္ မသိပါဘူး...။ အဲဒီအၿပံဳးကို ၿမင္ၿပီးတာနဲ႕ သူေဌးလဲ ဘာမွ ဆက္မေၿပာပဲ ရံုးခန္းထဲကေန ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေတာ့တယ္..။ ကၽြန္မစားပြဲေပၚလဲ အလွဴခံၿဖတ္ပိုင္းေလး ေရာက္မလာခဲ့ဘူး...။
အဲဒီအၿပံဳးၾကီး သူ႕အာရံုထဲမွာ ေမ့သြားတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ စားပြဲေပၚကို အဲဒီအလွဴခံၿဖတ္ပိုင္းေလး ေရာက္လာေလမလားလို႕ ....... ေတြးမိရင္း...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Saturday, December 3, 2011
အၿပင္လူ
စာေရးဆရာ မင္းလူေရးတဲ့ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္..။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး..။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနရာကေန ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး..။ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက ပစ္သြားၿပီး ေကာင္ေလးထက္ အစစအရာရာသာတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္သြားတာကို ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္က သိပ္ၾကီးမခံစားရေတာ့တဲ့ အခိ်န္ထိေတာင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ပတ္သက္ခ့ဲဖူးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက ေကာင္မေလးကို မေက်နပ္ၿဖစ္ေနတုန္း သူ႕ကို သနားဂရုဏာသက္ေနၾကတုန္း....။ အဲလိုမ်ိဳးေလး ဇာတ္လမ္းေလးက...။
ကၽြန္မထိေတြ႕ဖူးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္...။ ကၽြန္မက အၿပင္လူေပါ့...။ ဖခင္က မိသားစုတစ္စုကို စြန္႕ခြာသြားခဲ့တယ္..။ ဝတၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ေတြ႕ေနက် ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၿဖစ္သြားေတာ့ မယံုႏိုင္ဘူး ၿဖစ္ခဲ့တယ္...။ ကာယကံရွင္ေတြမွာ သိပ္ကို ခံစားရမွန္း သိေပမဲ့... ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ trauma ရသြားတယ္..။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆို ကၽြန္မ ဖခင္ကို သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႕ မသိမသာ ၾကည့္မိတဲ့ အထိ... ၿပီးေတာ့ ေခါင္းထဲ ခဏခဏ ေရာက္လာတဲ့ အေတြးက.. “ ေဖေဖသာ ကၽြန္မတို႕ကို အဲလိုလုပ္သြားခဲ့ရင္....”။ ကၽြန္မနဲ႕ သူမ အၿမဲ အဆက္အသြယ္ရွိေပမဲ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာေလာက္ စကားစပ္လို႕ေတာင္ မေၿပာၿဖစ္ခဲ့ၾကဘူး..။
ႏွစ္အၾကာၾကီး တြဲလာတဲ့ သူမနဲ႕ သူမခ်စ္သူတို႕ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမွာလဲလို႕ ကၽြန္မေမးလိုက္ေတာ့ သူမက “ငါေၾကာက္ေနတယ္... ေတာ္ၾကာ သူက ငါနဲ႕ လက္ထပ္ၿပီးမွ ဆိုးသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” တဲ့..။ သူမ အေၿဖက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရင္ထဲက ေၿဖၿဖစ္ေနတဲ့ အေၿဖၿဖစ္ေနခဲ့တယ္...။ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ သူမေရာ ကၽြန္မပါ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီၿပဳခဲ့ၾကတယ္..။ သူမနဲ႕ ကၽြန္မလဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနခဲ့တယ္..။ သူမဖခင္ သူမတို႕နဲ႕ အတူတူၿပန္လာေနတယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္မ ၾကားထဲကေန မေက်မနပ္နဲ႕ အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနမိတယ္...။
တကယ္ေတာ့ သူမက ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ အၿငိႈးမထားတတ္တဲ့ ဖခင္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္...။ ကၽြန္မကေရာ... ။ ကၽြန္မကေတာ့ ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ အၿငိႈးမၾကီးေသာ္လဲ အမွတ္ၾကီးတတ္တဲ့ အၿပင္လူတစ္ေယာက္ပါ...။
တကယ္လို႕မ်ား..... ကၽြန္မသာ သူမ ေနရာမွာဆိုရင္ေရာ...ဘယ္လို ဆံုးၿဖတ္မွာလဲ...???? ကၽြန္မ မသိဘူး...။ ေၿပာၿပီးပါၿပီေရာလား.... ကၽြန္မက ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ အၿငိႈးမၾကီးေသာ္လဲ အမွတ္ၾကီးတတ္တဲ့သူပါလို႕...။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မလဲ ကၽြန္မေဖေဖကို သိပ္ခ်စ္တယ္.....။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
ကၽြန္မထိေတြ႕ဖူးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္...။ ကၽြန္မက အၿပင္လူေပါ့...။ ဖခင္က မိသားစုတစ္စုကို စြန္႕ခြာသြားခဲ့တယ္..။ ဝတၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ ေတြ႕ေနက် ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၿဖစ္သြားေတာ့ မယံုႏိုင္ဘူး ၿဖစ္ခဲ့တယ္...။ ကာယကံရွင္ေတြမွာ သိပ္ကို ခံစားရမွန္း သိေပမဲ့... ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ trauma ရသြားတယ္..။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆို ကၽြန္မ ဖခင္ကို သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႕ မသိမသာ ၾကည့္မိတဲ့ အထိ... ၿပီးေတာ့ ေခါင္းထဲ ခဏခဏ ေရာက္လာတဲ့ အေတြးက.. “ ေဖေဖသာ ကၽြန္မတို႕ကို အဲလိုလုပ္သြားခဲ့ရင္....”။ ကၽြန္မနဲ႕ သူမ အၿမဲ အဆက္အသြယ္ရွိေပမဲ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုစာေလာက္ စကားစပ္လို႕ေတာင္ မေၿပာၿဖစ္ခဲ့ၾကဘူး..။
ႏွစ္အၾကာၾကီး တြဲလာတဲ့ သူမနဲ႕ သူမခ်စ္သူတို႕ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမွာလဲလို႕ ကၽြန္မေမးလိုက္ေတာ့ သူမက “ငါေၾကာက္ေနတယ္... ေတာ္ၾကာ သူက ငါနဲ႕ လက္ထပ္ၿပီးမွ ဆိုးသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” တဲ့..။ သူမ အေၿဖက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရင္ထဲက ေၿဖၿဖစ္ေနတဲ့ အေၿဖၿဖစ္ေနခဲ့တယ္...။ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ သူမေရာ ကၽြန္မပါ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီၿပဳခဲ့ၾကတယ္..။ သူမနဲ႕ ကၽြန္မလဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနခဲ့တယ္..။ သူမဖခင္ သူမတို႕နဲ႕ အတူတူၿပန္လာေနတယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္မ ၾကားထဲကေန မေက်မနပ္နဲ႕ အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနမိတယ္...။
တကယ္ေတာ့ သူမက ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ အၿငိႈးမထားတတ္တဲ့ ဖခင္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္...။ ကၽြန္မကေရာ... ။ ကၽြန္မကေတာ့ ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ အၿငိႈးမၾကီးေသာ္လဲ အမွတ္ၾကီးတတ္တဲ့ အၿပင္လူတစ္ေယာက္ပါ...။
တကယ္လို႕မ်ား..... ကၽြန္မသာ သူမ ေနရာမွာဆိုရင္ေရာ...ဘယ္လို ဆံုးၿဖတ္မွာလဲ...???? ကၽြန္မ မသိဘူး...။ ေၿပာၿပီးပါၿပီေရာလား.... ကၽြန္မက ခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ အၿငိႈးမၾကီးေသာ္လဲ အမွတ္ၾကီးတတ္တဲ့သူပါလို႕...။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မလဲ ကၽြန္မေဖေဖကို သိပ္ခ်စ္တယ္.....။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Friday, December 2, 2011
မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာ
တႏွစ္ တႏွစ္ ကုန္သြားလိုက္တာကလဲ ၿမန္လိုက္တာေနာ္..။ လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲပဲ...။ ဘာလိုလိုနဲ႕ ဒီဇင္ဘာေတာင္ ၿပန္ေရာက္လာၿပီ..။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္လဲ တႏွစ္ၿပည့္သြားၿပီ..။ (ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူးေနာ္.. :P)..။ ၂၀၁၁ ကိုၿပန္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မေရးခဲ့တာေတြက တႏွစ္လံုးမွ ၅ပို႕စ္ပဲ ရွိတယ္။ ေအာ္ ေတာ္ေတာ္လက္ေႏွးတဲ့ ငါပါလား.. လို႕..။ တကယ္က ေရးခ်င္တာေတြက အမ်ားၾကီးရယ္.. လက္က မလိုက္ႏိုင္တာ..။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ၿဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့.. :D..( အပ်င္းၾကီးေနလို႕ပါ လို႕ ေၿပာရင္ လူၾကားမေကာင္းဘူးေလ.. ဟုတ္တယ္ဟုတ္..:D)
ဒီဇင္ဘာဆို ၿမန္မာၿပည္ကိုလြမ္းတယ္..။ သန္လ်င္က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလြမ္းတယ္...။ ဒီခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက လယ္ကြင္းေတြထဲ ပက္ၾကားအက္ေတြၾကားထဲကေန ပုလဲပန္းေလးေတြ ေပါက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ေနေရာင္ ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ ေလေအးေအးတခ်က္တိုက္လိုက္တိုင္း ပန္းေလးေတြယိမ္းထိုးသြားတာကို ၾကည့္ရတာက လြမ္းစရာ..။ ဒီလိုရာသီဆို အတန္းတခ်ိန္နဲ႕ တခ်ိန္ၾကားမွာ လယ္ကြင္းေတြ အစပ္က ဘုရားေလးနားကို ကၽြန္မေရာက္လာတတ္ၿပီ..။
ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ဒီဇင္ဘာဆို အလွဆံုးပဲ..။ အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကလဲ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေအးစက္ေနၿပီ...။ အနႏၱေမတၱာဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ဟင္းရည္ပူပူတပြဲကို အားလံုးရွယ္ၿပီး မွာ... ကိုယ့္ခ်ိဳင့္သူ႕ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းေတြ ဖလွယ္စား.. ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာ..။ ၿပီးရင္ ေပါက္ကရေတြေၿပာ ရယ္ၾက ဟားၾက..။ တခ်ိဳ႕ရယ္စရာေတြက ကၽြန္မတို႕အခ်င္းခ်င္း အၿပင္မွာ ေၿပာရင္သာ ရယ္ရတာ.. စာလံုးေတြ အၿဖစ္ေၿပာင္းဖို႕က်ေတာ့ အဲေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းေတာ့မွာ..။ တေယာက္တခြန္း တေယာက္ တေပါက္ ေၿပာခ်င္ရာေတြ ေၿပာ...။ ခုလဲ အိမ္မွာ ကၽြန္မရယ္ မွင္စာရယ္ ေက်ာင္းတုန္းက အၿဖစ္ေတြ ေၿပာၿပီး ရယ္လို႕မဆံုးႏိုင္တုန္း..။ မွင္စာ့အိမ္ဦးနတ္ စာေပဗိမာန္ ကဆို ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တရားရသလို ေခါင္းတခါခါနဲ႕ နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာေလ အသက္လဲ ၾကီးၿပီ ခုထိေပါတုန္းလို႕... အားရင္ အားသလို ႏွိပ္ကြပ္တတ္ေသးတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကို အဖိုးအိုေပါက္စလို႕ ၿပန္ကင္ပြန္းတပ္ထားတယ္..။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုရင္ အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၿပီး ဟီလာတိုက္ဖို႕ မသင့္ေတာ့တဲ့ အရြယ္လို႕ ထင္ေနတာေလ..။ ခက္တာက တအိမ္ထဲ ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားလို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတုိင္း ကၽြန္မနဲ႕ မွင္စာက ဟီးဟီးဟားဟားေတြေၿပာ... သူက ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြေလ... ။ တေန႕ တေန႕ အဲလို...။
မွတ္မိေသးတယ္...။ second year တက္ေနတုန္းကထင္တယ္..။ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ပိုင္းတစ္ရက္မွာ သတင္းစာထဲကလား စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကလားမသိဘူး.. ဒီဇင္ဘာ ၁ရက္ေန႕က world AIDS day ဆိုတာ ကၽြန္မ သိလုိက္တယ္..။ အဲတာ က်န္တဲ့ လူေတြနဲ႕ တိုင္ပင္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းမလာတဲ့ မ်ိဳးၾကီး ခံရဖို႕ၿဖစ္လာေတာ့တာပဲ..။ ကၽြန္မတို႕ ကဒ္လွလွေလး တစ္ကဒ္ရွာဝယ္ၾကတယ္...။ ကဒ္က ေနမေကာင္းလာတဲ့ သူ ေနၿပန္ေကာင္းလာဖို႕ အားေပးတဲ့ ကဒ္မ်ိဳး..။ စာသားလွလွေလးေတြနဲ႕ get well soon ဘာညာေပါ့ပါတယ္..။ အဲဒီကဒ္ကို ကၽြန္မတို႕က ထပ္ၿဖည့္ၿပီး ေရးၾကတယ္... “ မ်ိဳးၾကီး... ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘဝကို အရႈံးမေပးပါနဲ႕..။ နင့္ေဘးမွာ ငါတို႕ရွိေနမွာပါ..” အဲလို ဆန္ဆန္စာသားမ်ိဳး ေရးၿပီး ေအာက္မွာ က်န္တဲ့ ေၿခာက္ေယာက္လံုး လက္မွတ္ေတြ ထိုးထားၾကတယ္..။ ေနာက္ေန႕ ၁ရက္ေန႕က်ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေၿခာက္ေရာက္လံုး က်ဴရွင္မွာ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနၿပီ..။ စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာေတြကို ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ၿဖစ္ေအာင္လဲ မနည္း ၾကိဳးစားထားၾကတယ္..။ မ်ိဳးၾကီးလဲ ေရာက္လာေရာ ထံုးစံအတိုင္း ဟီးဟီးဟားဟားေပါ့...။ တစ္ေယာက္က ကဒ္ကေလး ေပးလိုက္ေတာ့ သူကေပ်ာ္ေနတယ္..။ ကၽြန္မတုိ႕ ၿမန္မာလိုေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သူက.. သေဘာေတြက်ေနတယ္..။ သူ႕ကို အားေပးထားတယ္ေပါ့..။ ကၽြန္မတို႕ကလဲ .. ေဘးနားကေန စိတ္မေကာင္းတဲ့ ရုပ္ေတြနဲ႕ သူ႕ေက်ာကို သပ္တဲ့သူကသပ္..။ လက္ဖဝါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သူက ကိုင္နဲ႕..။ အက္တင္ အၿပည့္ေပါ့..။ သူကေတာ့ မသိဘူး.. ကဒ္ရလို႕ေပ်ာ္ၿပီး သူ႕အရွိန္နဲ႕သူ လိမ့္ေနတယ္..။ သူေပ်ာ္ေပမဲ့ ထူးထူးၿခားၿခားၾကီး အားလံုးက ၿငိမ္ေနၾကေတာ့ သူနည္းနည္း မသကၤာၿဖစ္လာတယ္..။ အဲ့မွာ တစ္ေယာက္က “ မ်ိဳးၾကီး ဒီေန႕ဘာေန႕လဲ သိလား” ဆိုေတာ့.. သူက ဇေဝဇဝါနဲ႕...။ “ ဒီေန႕ World AIDS Day ဟ..။ စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႕..မ်ိဳးၾကီးရာ။ ငါတို႕ နင့္ကို မပစ္ထားပါဘူး..အရင္လိုပဲ ေခၚေၿပာမွာပါ။ အားမငယ္နဲ႕ေနာ္” လို႕လဲ ေၿပာလိုက္ေရာ... မ်ိဳးၾကီးခမ်ာ စိတ္ဆိုးရလဲခက္ ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္နဲ႕ ပါးစပ္ကေတာ့ အယုတ္မာေတြ အက်င့္ပုတ္ေတြစသၿဖင့္... နာမည္ကို စံုသြားတာပဲ..။
ခုေတာ့လဲ တႏိုင္ငံစီလဲေဝး... ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ေတြ ကိုယ့္ဗာဟီရေတြနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့ မေတြ႔ၿဖစ္ၾကေတာ့ဘူး..။ ဒါေပမဲ့ မွင္စာနဲ႕ ကၽြန္မကေတာ့ အားလို႕ စကားစပ္မိတိုင္း အဲဒီေန႕ေလးအေၾကာင္းကို သတိတရ ေၿပာၿပီး ရယ္တတ္ၾကတယ္..။ မ်ိဳးၾကီးဆိီမွာ အဲဒီကဒ္ေလးရွိေသးလား မရွိေတာ့ဘူးလား မေသခ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မတို႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ပထမဆံုးေန႕ေလးက အၿမဲ ရွိေနခဲ့တယ္..။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
ဒီဇင္ဘာဆို ၿမန္မာၿပည္ကိုလြမ္းတယ္..။ သန္လ်င္က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလြမ္းတယ္...။ ဒီခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက လယ္ကြင္းေတြထဲ ပက္ၾကားအက္ေတြၾကားထဲကေန ပုလဲပန္းေလးေတြ ေပါက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ေနေရာင္ ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ ေလေအးေအးတခ်က္တိုက္လိုက္တိုင္း ပန္းေလးေတြယိမ္းထိုးသြားတာကို ၾကည့္ရတာက လြမ္းစရာ..။ ဒီလိုရာသီဆို အတန္းတခ်ိန္နဲ႕ တခ်ိန္ၾကားမွာ လယ္ကြင္းေတြ အစပ္က ဘုရားေလးနားကို ကၽြန္မေရာက္လာတတ္ၿပီ..။
ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက ဒီဇင္ဘာဆို အလွဆံုးပဲ..။ အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကလဲ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆို ေအးစက္ေနၿပီ...။ အနႏၱေမတၱာဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး ဟင္းရည္ပူပူတပြဲကို အားလံုးရွယ္ၿပီး မွာ... ကိုယ့္ခ်ိဳင့္သူ႕ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းေတြ ဖလွယ္စား.. ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာ..။ ၿပီးရင္ ေပါက္ကရေတြေၿပာ ရယ္ၾက ဟားၾက..။ တခ်ိဳ႕ရယ္စရာေတြက ကၽြန္မတို႕အခ်င္းခ်င္း အၿပင္မွာ ေၿပာရင္သာ ရယ္ရတာ.. စာလံုးေတြ အၿဖစ္ေၿပာင္းဖို႕က်ေတာ့ အဲေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းေတာ့မွာ..။ တေယာက္တခြန္း တေယာက္ တေပါက္ ေၿပာခ်င္ရာေတြ ေၿပာ...။ ခုလဲ အိမ္မွာ ကၽြန္မရယ္ မွင္စာရယ္ ေက်ာင္းတုန္းက အၿဖစ္ေတြ ေၿပာၿပီး ရယ္လို႕မဆံုးႏိုင္တုန္း..။ မွင္စာ့အိမ္ဦးနတ္ စာေပဗိမာန္ ကဆို ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တရားရသလို ေခါင္းတခါခါနဲ႕ နင္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာေလ အသက္လဲ ၾကီးၿပီ ခုထိေပါတုန္းလို႕... အားရင္ အားသလို ႏွိပ္ကြပ္တတ္ေသးတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကို အဖိုးအိုေပါက္စလို႕ ၿပန္ကင္ပြန္းတပ္ထားတယ္..။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆံုရင္ အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၿပီး ဟီလာတိုက္ဖို႕ မသင့္ေတာ့တဲ့ အရြယ္လို႕ ထင္ေနတာေလ..။ ခက္တာက တအိမ္ထဲ ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားလို႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတုိင္း ကၽြန္မနဲ႕ မွင္စာက ဟီးဟီးဟားဟားေတြေၿပာ... သူက ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြေလ... ။ တေန႕ တေန႕ အဲလို...။
မွတ္မိေသးတယ္...။ second year တက္ေနတုန္းကထင္တယ္..။ ႏိုဝင္ဘာလကုန္ပိုင္းတစ္ရက္မွာ သတင္းစာထဲကလား စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲကလားမသိဘူး.. ဒီဇင္ဘာ ၁ရက္ေန႕က world AIDS day ဆိုတာ ကၽြန္မ သိလုိက္တယ္..။ အဲတာ က်န္တဲ့ လူေတြနဲ႕ တိုင္ပင္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းမလာတဲ့ မ်ိဳးၾကီး ခံရဖို႕ၿဖစ္လာေတာ့တာပဲ..။ ကၽြန္မတို႕ ကဒ္လွလွေလး တစ္ကဒ္ရွာဝယ္ၾကတယ္...။ ကဒ္က ေနမေကာင္းလာတဲ့ သူ ေနၿပန္ေကာင္းလာဖို႕ အားေပးတဲ့ ကဒ္မ်ိဳး..။ စာသားလွလွေလးေတြနဲ႕ get well soon ဘာညာေပါ့ပါတယ္..။ အဲဒီကဒ္ကို ကၽြန္မတို႕က ထပ္ၿဖည့္ၿပီး ေရးၾကတယ္... “ မ်ိဳးၾကီး... ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘဝကို အရႈံးမေပးပါနဲ႕..။ နင့္ေဘးမွာ ငါတို႕ရွိေနမွာပါ..” အဲလို ဆန္ဆန္စာသားမ်ိဳး ေရးၿပီး ေအာက္မွာ က်န္တဲ့ ေၿခာက္ေယာက္လံုး လက္မွတ္ေတြ ထိုးထားၾကတယ္..။ ေနာက္ေန႕ ၁ရက္ေန႕က်ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေၿခာက္ေရာက္လံုး က်ဴရွင္မွာ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနၿပီ..။ စပ္ၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာေတြကို ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ၿဖစ္ေအာင္လဲ မနည္း ၾကိဳးစားထားၾကတယ္..။ မ်ိဳးၾကီးလဲ ေရာက္လာေရာ ထံုးစံအတိုင္း ဟီးဟီးဟားဟားေပါ့...။ တစ္ေယာက္က ကဒ္ကေလး ေပးလိုက္ေတာ့ သူကေပ်ာ္ေနတယ္..။ ကၽြန္မတုိ႕ ၿမန္မာလိုေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သူက.. သေဘာေတြက်ေနတယ္..။ သူ႕ကို အားေပးထားတယ္ေပါ့..။ ကၽြန္မတို႕ကလဲ .. ေဘးနားကေန စိတ္မေကာင္းတဲ့ ရုပ္ေတြနဲ႕ သူ႕ေက်ာကို သပ္တဲ့သူကသပ္..။ လက္ဖဝါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သူက ကိုင္နဲ႕..။ အက္တင္ အၿပည့္ေပါ့..။ သူကေတာ့ မသိဘူး.. ကဒ္ရလို႕ေပ်ာ္ၿပီး သူ႕အရွိန္နဲ႕သူ လိမ့္ေနတယ္..။ သူေပ်ာ္ေပမဲ့ ထူးထူးၿခားၿခားၾကီး အားလံုးက ၿငိမ္ေနၾကေတာ့ သူနည္းနည္း မသကၤာၿဖစ္လာတယ္..။ အဲ့မွာ တစ္ေယာက္က “ မ်ိဳးၾကီး ဒီေန႕ဘာေန႕လဲ သိလား” ဆိုေတာ့.. သူက ဇေဝဇဝါနဲ႕...။ “ ဒီေန႕ World AIDS Day ဟ..။ စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႕..မ်ိဳးၾကီးရာ။ ငါတို႕ နင့္ကို မပစ္ထားပါဘူး..အရင္လိုပဲ ေခၚေၿပာမွာပါ။ အားမငယ္နဲ႕ေနာ္” လို႕လဲ ေၿပာလိုက္ေရာ... မ်ိဳးၾကီးခမ်ာ စိတ္ဆိုးရလဲခက္ ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္နဲ႕ ပါးစပ္ကေတာ့ အယုတ္မာေတြ အက်င့္ပုတ္ေတြစသၿဖင့္... နာမည္ကို စံုသြားတာပဲ..။
ခုေတာ့လဲ တႏိုင္ငံစီလဲေဝး... ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ေတြ ကိုယ့္ဗာဟီရေတြနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့ မေတြ႔ၿဖစ္ၾကေတာ့ဘူး..။ ဒါေပမဲ့ မွင္စာနဲ႕ ကၽြန္မကေတာ့ အားလို႕ စကားစပ္မိတိုင္း အဲဒီေန႕ေလးအေၾကာင္းကို သတိတရ ေၿပာၿပီး ရယ္တတ္ၾကတယ္..။ မ်ိဳးၾကီးဆိီမွာ အဲဒီကဒ္ေလးရွိေသးလား မရွိေတာ့ဘူးလား မေသခ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မတို႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ပထမဆံုးေန႕ေလးက အၿမဲ ရွိေနခဲ့တယ္..။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Saturday, September 3, 2011
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၃
ေက်ာင္းအေၾကာင္းသတိရရင္.. မၿဖစ္မေနသတိရမိတာက သူငယ္ခ်င္းေတြ..။ တစ္ေနရာစီ တစ္ႏိုင္ငံစီ.. ဘယ္လိုပဲေဝးေဝး... ခံယူခ်က္ေတြ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ဆန္႕က်င္ ဆန္႕က်င္ .. ကၽြန္မတို႕တူတူ မွ်ေဝခဲ့ၾကတဲ့ ဂ်ီတီစီေန႕ရက္ေတြကေတာ့.. ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မဲ့ အမွတ္တရေတြပါပဲ..။ အဲဒီေန႕ရက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မတို႕ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္.. ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္.. ဗရုတ္သုတ္ခေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္.. ေပါက္ကရေတြ ေၿပာခဲ့ၾကတယ္.. ဘာမဟုတ္တာေတြကို ၿငင္းခံုခဲ့ၾကတယ္.. စိတ္ဆိုးခဲ့ၾကတယ္.. ရန္ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္.. ငိုခဲ့ၾကတယ္.. တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မရယ္ရြယ္ပါပဲ နာက်င္ေစခဲ့ၾကတယ္..။ ဘယ္လိုေတြပဲၿဖစ္ခဲ့ၿဖစ္ခဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြမွာ အလြယ္တကူမွတ္မိေနခဲ့တာက အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုတိုင္း ၿပန္ေၿပာမိတာက ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အၿဖစ္ေတြ..။
ကၽြန္မကို ပထမဆံုးေက်ာင္းအပ္နဲ႕ေန႕မွာ ေမေမနဲ႕ေဖေဖက လိုက္ပို႕တယ္..။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေမေမတို႔ မိတ္ေဆြနဲ႕ သူ႕သမီးကို ေတြ႕တယ္..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီေကာင္မေလးကလဲ ကၽြန္မနဲ႕ ေမဂ်ာတူေနတယ္..။ လူငယ္ဆိုေတာ့လဲ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းေလာက္ေၿပာ ၿပံဳးၿပႏႈတ္ဆက္နဲ႕တင္.. သူနဲ႕ကၽြန္မ ခင္မင္သြားတယ္..။ ေနာက္ icebreaker လုပ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မက ဘာမွ စကားဆက္မေၿပာပဲ ၿပံဳးေနတဲ့ သူ႕ကို ေက်ာင္းတပတ္ ပတ္ၾကည့္ရေအာင္လို႕.. ဆြယ္လိုက္တယ္..။ သူကလဲ ႏွစ္ခါဆြယ္စရာ မလိုတဲ့ သူမ်ိဳး...။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ ေက်ာင္းေဆာင္ တပတ္ ပတ္ၾကည့္ၾကတယ္.. (သိပ္အေဝးၾကီးေတာ့လဲ မသြားရဲဘူးေလ... မရင္းႏွီးတဲ့ေနရာဆိုေတာ့)..။ သတိထားမိတာက.. ကၽြန္မတို႕ တရပ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ၿမက္ပင္ရွည္ေတြက ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေနတယ္..။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ၾကီး တစ္ေဆာင္... လမ္းဟိုဘက္မွာ တိုက္ဝါဝါပုပုေလးတစ္ခု.. (ေနာက္ေတာ့မွ အဲဒီတိုက္ပုေလးက ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ department ၿဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္..). ဒါပဲ ...။ အေဆာက္အဦးဆိုလို ကၽြန္မတို႕ၿမင္ရတာ ဒီႏွစ္ခုပဲ..။ က်န္တာက ၿမက္ပင္ရွည္ေတြ...။ အူေၾကာင္ၾကား ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနတုန္း.... အဲဒီၿမက္ပင္ရွည္ရွည္ ၿခံဳေတြၾကားကေန... အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္..။ ကၽြန္မတို႕လဲ.. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ကုပ္ရင္း .. မ်က္စေတြပစ္ရင္း... ဟယ္ ဘာေတြတုန္း... ရွက္စရာေတြလား...အို....။ ဘာညာ စသည္ၿဖင့္.. ေလွ်ာက္ေတြးရင္း... အဲဒီေနရာက ၿမန္ၿမန္လစ္လာခဲ့တယ္..။ ကၽြန္မရဲ႕ ဂ်ီတီစီေန႕ရက္ေတြထဲမွာ သူမက ကၽြန္မရဲ႕ပထမဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္လာတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ တြဲၿဖစ္တဲ့ ခုႏွစ္ေယာက္ အဖြဲ႕မွာ သူမက အေကာင္အေသးဆံုးမို႕..ကၽြန္မတို႕က သူမကို တခါတခါ မွင္စာ လို႕ ေခၚတယ္..။
ေက်ာင္းစတက္ရတဲ့ ေန႕မွာေတာ့.. ကၽြန္မရယ္ မွင္စာရယ္ ဇာမဏီဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ (ဇာမဏီက ကြန္ပ်ဴတာက .. ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္ သူမေက်ာင္းက မဖြင့္ေသးတာေၾကာင့္ သူမက ကၽြန္မေက်ာင္းကို လိုက္လည္ပါတယ္.. ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ေလ.. ဝါသနာၾကီးၾကတာကိုးး. :P). မွင္စာ့ဦးေလးကားနဲ႕ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာတယ္..။ ေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့ အၿမင္ဆန္းေနတယ္လို႕ ထင္မိတာ... ဟိုေန႕က ကၽြန္မတို႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့.ေက်ာင္းသားေရးရာ ပတ္ပတ္လည္က ၿမက္ပင္ ရွည္ရွည္ေတြ မရွိေတာ့ပဲ ရွင္းလင္းေနတယ္..။ ၿမက္ပင္ေတြ မရွိေတာ့မွပဲ... ေက်ာင္းသားေရးရာ တည္ရာထက္ ေၿမအနိမ့္ပိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့... တစ္ထပ္တိုက္ အေဆာင္ေတြ တသီတတန္း ကို တေမွ်ာ္တေခၚ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္...။ အဲဒီေတာ့မွ .. ေက်ာင္းလာအပ္တဲ့ေန႕က ၿခံဳထဲက ထြက္လာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြးမိၿပီး အားလံုးသေဘာေပါက္သြားတယ္...။ ေအာ္ ငါတို႕လဲ သူတို႕လို ၿခံဳတိုးရေတာ့တာပါပဲလို႕.... (အဲဒီတစ္ထပ္တိုက္ စာသင္ေဆာင္ေတြၾကားမွာက ၿမက္ပင္ရွည္ေတြ ရွိေနေသးတုန္းပဲေလ..)။
ပထမဆံုးစာသင္ခ်ိန္က ရိုးေကာလ္ေခၚတာ နာမည္စာရင္းနဲ႕ လူနဲ႕တိုက္စစ္တာနဲ႕တင္ ၿပီးသြားတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ သံုးေယာက္လဲ အသိအကၽြမ္းမ်ားေတြ႕ေလမလား ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့...။ အဲဒီခ်ိန္ ကၽြန္မတို႕စာသင္ခန္းေဘးက ၿဖတ္သြားတဲ့.. ရွပ္အကၤ်ီ အနက္ေရာင္ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ ေကာင္ေလး.. (အသက္အရြယ္ အရသာ ေကာင္ေလးလို႕ ေၿပာရတယ္.. သူက လူေကာင္ခပ္ၾကီးၾကီးမို႕ ေကာင္ၾကီး ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ.. :P).။ သူ႕ကို ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ကၽြန္မ သိလိုက္တယ္..။ ကၽြန္မနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းက တစ္ခန္းတည္း အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလး ။ သူ႕ကိုက နာမည္သိရံု မ်က္မွန္းတန္းမိရံုေလာက္သာသိတာ....။ ဒါေပမဲ့လည္း.. သိတယ္မလား.. လံုးဝမသိတဲ့လူေတြၾကားထဲမွာ နည္းနည္းေလာက္သိတဲ့သူပါေတာ့ အားတက္သြားမိတယ္..။ (ေနကာမ်က္မွန္းၾကီး ၿပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႕ ပဲမ်ားလြန္းလိုက္တာ လို႕ အဲဒီတုန္းက မ်က္မုန္းက်ိဳးမိတာကိုေတာ့ ခုထိ ကၽြန္မသူ႕ကို မေၿပာၿဖစ္ခဲ့ဘူး... :D)။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကလဲ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ေမဂ်ာတူတူပဲ..။ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့.. သူက ကၽြန္မကို မွတ္မိၿပီး.. ၿပံဳးၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဆိုးတာတစ္ခုက... “ ဟာ.. ငါနင့္ကို သိတယ္... နင့္နာမည္က ဘယ္သူ..... ” ဆိုၿပီး..ရပ္သြားတယ္...။ ကၽြန္မလဲ နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ၿဖစ္သြားေပမဲ့... စိတ္ရွည္သည္းခံတဲ့ မလိခဆိုေတာ့ ၾကည္ၾကည္သာသာပဲ ကၽြန္မနာမည္ေၿပာလိုက္ေတာ့ သူမွတ္မိသြားပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အဲဒီရက္မွာ သူက ပဲမ်ားစြာနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေယာကၤ်ားေလးတစ္အုပ္နဲ႕ သြားေရာထုိင္ေနတယ္..။ ေနာက္ပိုင္း ခင္သြားၾကေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႕က အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားၾကီး လို႕ ကင္ပြန္းတပ္ထားေပးတယ္..။ သူကလဲ တကယ္ပဲ တူရွာတယ္...။ :P..။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းေပါ့..။
ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ ဇာမဏီလဲ ေဝးလံလွတဲ့ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းကို အပင္ပန္းခံမလိုက္ေတာ့ဘူး...။ ကၽြန္မနဲ႕ မွင္စာနဲ႕ပဲ.. တတြဲတြဲ အတန္းေတြလိုက္တက္ရတာေပါ့..။ အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားကေတာ့ အဲဒီတုန္းက သိပ္လဲ မခင္ေသးေတာ့ သူေက်ာင္းလာတက္သလား မတက္သလားဆိုတာကိုေတာင္ ကၽြန္မတို႕ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး...။ ေက်ာင္းစစတက္ခ်င္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕မွင္စာက လိမၼာေရးၿခားရွိစြာ.. ေရွ႕ဆံုးတန္းေတြမွာ ထိုင္တယ္.။ ဆရာမက စာေမးလုိ႕ရတဲ့ဟာဆို တက္တက္ၾကြၾကြ ေၿဖတယ္.။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္မွာေပါ့...။ ေန႕လည္ထမင္းစားၿပီးလို႕.. ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆံုးတန္းကေနထိုင္ၿပီး တစ္တန္းလံုးကို ၾကည့္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း အရည္မရ အဖတ္မရ ပြားေနၾကတုန္း.. အသားညိဳညိဳနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႕နားေရာက္လာတယ္..။ ကဒ္ေလး တစ္ကတ္ကိုလဲ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကို ထိုးေပးရင္း သူ႕နာမည္ကို မိတ္ဆက္တယ္..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္လဲ ပါးစပ္ေလးေတြ အေဟာင္းသားနဲ႕ အံ့ၾသလို႕ေပါ့...။ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ ဒီအရြယ္နဲ႕ သူက visiting card ေပးၿပီး မိတ္ဆက္တာကိုး.. မအံ့ၾသ ဘယ္သူခံႏိုင္မွာလဲလို႕... ေနာ့..။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ တတိယေၿမာက္သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕က သူ႕ကို မ်ိဳးၾကီး.. လို႕ေခၚတယ္..။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ သူအဲသလို လာမိတ္ဆက္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္... သူနဲ႕ ကၽြန္မက ကိုးတန္းထိ တစ္ေက်ာင္းတည္း ။ အခန္းေတာ့ မတူဘူးဆိုေတာ့ အရင္ေန႕ေတြက သတိမထားမိလိုက္တာ ..။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ မ်ိဳးၾကီးက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္းထိေနၿပီး ဆယ္တန္းမွာေတာ့ မွင္စာတို႕ေက်ာင္းကို ေၿပာင္းသြားခဲ့တယ္တဲ့...။ ၿပီးေတာ့ မွင္စာနဲ႕ ဆယ္တန္းမွာ တခန္းတည္းပါတဲ့..။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တိုက္ဆိုင္လိုက္သလဲလို႕..။ အဲဒီလိုနဲ႕ သူက ကၽြန္မေရာ မွင္စာေရာနဲ႕ သိတဲ့.. ကၽြန္မရဲ႕ တတိယေၿမာင္သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လာတယ္...။
ေနာက္တစ္ေန႕... ပထမဆံုးအခ်ိန္ ရိုးေကာလ္ေခၚေနတုန္း... ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတာ တစ္ခုၿဖစ္သြားတယ္..။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နာမည္ကို ေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ... ကၽြန္မတို႕ ထိုင္ခံုတန္းရဲ႕ ေဘးဘက္ ေလွ်ာက္လမး္ၿခားထားတဲ့ ဟိုဘက္ခံုတန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတဲ့.. ေကာင္ေလးက သူ႕ေၿခေထာက္နားက အိပ္ေနတဲ့ ေခြးကို မေတာ္တဆတက္နင္းမိတယ္... (ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာက ေခြးေတြေရာ ႏြားေတြေရာ စာသင္ခန္းထဲကို ဝင္ဝင္လာတတ္လို႕ ေမာင္းေမာင္းထုတ္ရတတ္တယ္..).။ အဲဒီေတာ့... ဆရာမက “xxx” ဆိုၿပီး ေကာင္ေလးနာမည္ကိုေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္... ဟိုတက္နင္းခံရတဲ့ ေခြးက အလန္႕တၾကား “ကိန္” လို႕ေအာ္တဲ့ အခ်ိန္.. အားလံုးကကြက္တိ တိုင္ပင္ကိုက္ထားသလို ၿဖစ္သြားတယ္..။ ဆရာမနာမည္ေခၚတာကိုပဲ ကိန္ လို႕ၿပန္ထူးသလိုလို ဘာလုိလိုေပါ့...။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေခြးကို တက္နင္းတဲ့ ေကာင္ေလးက ဆရာမေခၚလိုက္တဲ့နာမည္ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ေနတယ္..။ ေနာက္ တိုက္ဆိုင္လြန္းၿပန္တာက... သူက မ်ိဳးၾကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဲဒီေကာင္ေလးက ကၽြန္မရဲ႕ စတုတၳေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လာတယ္..။ ခုထက္ထိေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုံလို႕ ေက်ာင္းအေၾကာင္း သတိတရ ေၿပာၿဖစ္ရင္.. သူ႕နာမည္နဲ႕တြဲၿပီး ေနာက္မွ ကိန္ ဆိုတာေလး ထည့္ေခၚရတာက မေဟာင္းႏိုင္တဲ့ ဟာသတစ္ခု။ . ခုေတြးရင္ ခုရယ္ခ်င္တယ္... “xxx ကိန္” တဲ့..။ :P..။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕က “ကေလးသားေလး” လို႕ေခၚတယ္...။ သိတယ္မလား.. မြန္ၿပည္နယ္ဖက္မွာ.. ဇြန္းေသးေသးေလးဆို ဇြန္းသားေလး..။ ဖ်ာေသးေသးေလးဆို ဖ်ာသားေလးလို႕ ေခၚတာေလ..။ အဲဒီလိုပဲ သူ႕ရုပ္က ကေလးရုပ္မို႕ မြန္ဆရာမတစ္ေယာက္က အမွတ္တမဲ့ေခၚလိုက္ရာကေန ကၽြန္မတို႕ပါ စေခၚၿဖစ္သြားတာ...။ အဲဒီတုန္းက “xxxကိန္” လို႕ေတာ့ မေခၚၿဖစ္ခဲ့ဘူး... ေခၚၿဖစ္ရင္ သူက ကၽြန္မတို႕ တဖြဲ႕လံုးကို စိတ္ေကာက္သြားႏိုင္တယ္... သူက စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္လြယ္တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းကေၿပာပါတယ္.. :P...။
ကၽြန္မရဲ႕ ပဥၥမေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ တတိယေၿမာက္သူငယ္ခ်င္း အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေခၚလာ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္..။ သူ႕ကိုေတာ့ ၿမင္ၿမင္ခ်င္း စာအုပ္ဖြင့္ထားတဲ့ ပံုနဲ႕ စာေပဗိမာန္ အမွတ္တံဆိပ္ကို ေၿပးၿမင္မိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕က နာမည္ေၿပာင္ “စာေပဗိမာန္” လို႕ ေခၚေလရဲ႕... ။ တကယ္က သူက အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ အလယ္ခြဲဆံပင္ထားထားတာ...။ သူက ကၽြန္မတို႕ သန္လ်င္ေက်ာင္းမွာ သူလိုခ်င္တဲ့ ေမဂ်ာမရလို႕ ေမွာ္ဘီဂ်ီတီစီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ EC လား MC လားမသိဘူး သြားတက္လိုက္ေသးတယ္တဲ့...။ သူက တခါတခါေနာက္တတ္တယ္.. “ငါ့ဘာသာငါ ေမွာ္ဘီမွာပဲ တက္ေနလိုက္ရင္ေကာင္းသားဟာ.. သန္လ်င္ကို ေၿပာင္းလာမိတာ ငါမွားတာ” ဆိုၿပီး.. ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အေပါင္းအသင္းၿဖစ္ရတာ မွားေလၿခင္းဆိုၿပီး ေနာက္တတ္တယ္..။ အဲဒီခါမ်ိဳးက်ရင္.. ကၽြန္မတို႕က ကက္ကက္လန္ေအာင္ စြာေတာ့တာပဲ.. ။ “နင့္ဘဝၾကီး ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတာ ငါတို႕လို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆံုဆည္းခြင့္ရလို႕လို႕ မွတ္” ဘာညာေပါ့...။ ဘဝနဲ႕ကို ခ်ီၿပီး ေၿပာၿပလိုက္တယ္...။ (ပိုေၿပာစရာရွိတာက ခုဆို သူက မွင္စာရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ၿဖစ္ေနၿပီေလ..)။ ၿပီးေတာ့ ဒင္းက “နင့္ေၿခေထာက္မွာ စပရိန္တပ္ထားသလား” လို႕ ကၽြန္မတို႕ေနာက္ရေလာက္ေအာင္ ေၿမွာက္ၾကြ ေၿမွာက္ၾကြလဲ ေလွ်ာက္တတ္ေသးတယ္..။
ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီး တစ္လေလာက္မွာ ေမဂ်ာေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲလုပ္ၾကတယ္...။ ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာက မိန္းကေလးမ်ားတဲ့ ေမဂ်ာဆိုေတာ့.. ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေယာကၤ်ားေလး သံုးေယာက္ကလဲ တတပ္တအား ပါဝင္ရေတာ့တာေပါ့..။ အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားနဲ႕ စာေပဗိမာန္က ေဘာလံုးဝင္ကန္တယ္..။ ကေလးသားေလးက ဝင္မကန္ေတာ့ သူက ေတာက္တိုမယ္ရေပါ့...။ တကယ္က သူတင္မဟုတ္ပါဘူး.. သူတို႕ကို အေပါင္းအသင္းလုပ္မိတဲ့ ကၽြန္မတို႕မိန္းကေလးသံုးေယာက္ပါ ေတာက္တိုမယ္ရ ၿဖစ္ကုန္တယ္...။ ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲရွိတဲ့ ေန႕မ်ားဆို သူတို႕ လြယ္အိတ္ေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို တေနရာက တေနရာ ေၿပာင္းရတိုင္း ကၽြန္မတို႕မွာ သယ္ေပးရတာ ကူလီလံုးလံုးကို ၿဖစ္လို႔...။သူတို႕ကေတာ့ အားကစားသမားေတြမို႕ ဆိုၿပီး အခြင့္ထူးခံၿဖစ္သြားတယ္ေလ..။ ေအာ္ .. ေၿပာရဦးမယ္.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ တၿခားလူေတြက ဆရာမေတြကို လက္သြက္သြက္နဲ႕ ညႈိႏႈိင္းၿပီး က်ဴရွင္ေတြ ဝိုင္းေနၾကၿပီ...။ ကၽြန္မတို႕ေၿခာက္ေယာက္မွာေတာ့.. ေနရာအဆင္မေၿပတာရယ္... ဆရာမေတြနဲ႕ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ... က်ဴရွင္လက္မဲ့ၿဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့...။ တေန႕ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာနဲ႕ တၿခားေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲရွိတဲ့ေန႕ေပါ့....။ ဆရာမေတြကလဲ အဲ့ေန႕ကို ေစာဆင္းေပးေတာ့ ညေနဘက္ အတန္းခ်ိန္ေတြမရွိဘူး..။ ကစားသမားေတြကလဲ ကစားမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္..။ အဲ့ဒီခ်ိန္မွာ.. လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လလံုးလံုး တခါမွ မၿမင္ဘူးခဲ့တဲ့... တရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႕ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ထိုင္တဲ့နားကို ေရာက္လာတယ္..။ သူမက အဝါေရာင္ မွာ အနက္ေရာင္ polka dot ေတြပါတဲ့ ဝမ္းဆက္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုလဲ နီရဲေနေအာင္ဆိုးထားတယ္..။ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ခပ္တည္တည္...(စူပုပ္ပုပ္ေလးလို႕ ေၿပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္)..။ “နင္တို႕ က်ဴရွင္ မဝိုင္းရေသးဘူးဆို.. ငါနဲ႕ ဝိုင္းမလား.. ငါ့အိမ္မွာ ဝိုင္းလို႕ရတယ္”... တဲ့..။ ကၽြန္မတို႕မွာ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်ေပါ့...။ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္...။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ နဲ႕ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မတို႕ က်ဴရွင္ဝိုင္းရွင္ ၿဖစ္လာသလို... ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာရဲ႕ တရားမဝင္ ကြင္း လဲၿဖစ္လာတယ္. (တရားမဝင္ဆိုတာက တရားဝင္ fresher welcome လုပ္ၿပီး မေရြးလိုက္ရလို႕ပါ..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္မွာ fresher welcome လုပ္ခြင့္ပိတ္ခံရတယ္ေလ... :{...)....။ အဲဒါအၿပင္... ကၽြန္မတို႕ အဖြဲဲ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႕ဝင္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆဌမေၿမာက္သူငယ္ခ်င္းလဲ ၿဖစ္လာခဲ့တယ္...။
ကဲ... ခြန္ႏွစ္ေယာက္အဖြဲ႕ ၿဖစ္လာပံုေတြလဲ စံုသြားၿပီ...။ ေပါက္ကရေတြၿဖစ္... ရယ္ၾက ေမာၾကရတာေတြကိုေတာ့.. ... ဆက္ရန္ ေပါ့
တစ္ခ်ိန္တုန္းက... , တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၂
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
ေက်ာင္းစတက္ရတဲ့ ေန႕မွာေတာ့.. ကၽြန္မရယ္ မွင္စာရယ္ ဇာမဏီဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္ (ဇာမဏီက ကြန္ပ်ဴတာက .. ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္ သူမေက်ာင္းက မဖြင့္ေသးတာေၾကာင့္ သူမက ကၽြန္မေက်ာင္းကို လိုက္လည္ပါတယ္.. ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ေလ.. ဝါသနာၾကီးၾကတာကိုးး. :P). မွင္စာ့ဦးေလးကားနဲ႕ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာတယ္..။ ေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့ အၿမင္ဆန္းေနတယ္လို႕ ထင္မိတာ... ဟိုေန႕က ကၽြန္မတို႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့.ေက်ာင္းသားေရးရာ ပတ္ပတ္လည္က ၿမက္ပင္ ရွည္ရွည္ေတြ မရွိေတာ့ပဲ ရွင္းလင္းေနတယ္..။ ၿမက္ပင္ေတြ မရွိေတာ့မွပဲ... ေက်ာင္းသားေရးရာ တည္ရာထက္ ေၿမအနိမ့္ပိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့... တစ္ထပ္တိုက္ အေဆာင္ေတြ တသီတတန္း ကို တေမွ်ာ္တေခၚ လွမ္းေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္...။ အဲဒီေတာ့မွ .. ေက်ာင္းလာအပ္တဲ့ေန႕က ၿခံဳထဲက ထြက္လာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြးမိၿပီး အားလံုးသေဘာေပါက္သြားတယ္...။ ေအာ္ ငါတို႕လဲ သူတို႕လို ၿခံဳတိုးရေတာ့တာပါပဲလို႕.... (အဲဒီတစ္ထပ္တိုက္ စာသင္ေဆာင္ေတြၾကားမွာက ၿမက္ပင္ရွည္ေတြ ရွိေနေသးတုန္းပဲေလ..)။
ပထမဆံုးစာသင္ခ်ိန္က ရိုးေကာလ္ေခၚတာ နာမည္စာရင္းနဲ႕ လူနဲ႕တိုက္စစ္တာနဲ႕တင္ ၿပီးသြားတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ သံုးေယာက္လဲ အသိအကၽြမ္းမ်ားေတြ႕ေလမလား ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့...။ အဲဒီခ်ိန္ ကၽြန္မတို႕စာသင္ခန္းေဘးက ၿဖတ္သြားတဲ့.. ရွပ္အကၤ်ီ အနက္ေရာင္ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕ ေကာင္ေလး.. (အသက္အရြယ္ အရသာ ေကာင္ေလးလို႕ ေၿပာရတယ္.. သူက လူေကာင္ခပ္ၾကီးၾကီးမို႕ ေကာင္ၾကီး ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ.. :P).။ သူ႕ကို ၿမင္ၿမင္ခ်င္း ကၽြန္မ သိလိုက္တယ္..။ ကၽြန္မနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းက တစ္ခန္းတည္း အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလး ။ သူ႕ကိုက နာမည္သိရံု မ်က္မွန္းတန္းမိရံုေလာက္သာသိတာ....။ ဒါေပမဲ့လည္း.. သိတယ္မလား.. လံုးဝမသိတဲ့လူေတြၾကားထဲမွာ နည္းနည္းေလာက္သိတဲ့သူပါေတာ့ အားတက္သြားမိတယ္..။ (ေနကာမ်က္မွန္းၾကီး ၿပဴးတူးၿပဲတဲနဲ႕ ပဲမ်ားလြန္းလိုက္တာ လို႕ အဲဒီတုန္းက မ်က္မုန္းက်ိဳးမိတာကိုေတာ့ ခုထိ ကၽြန္မသူ႕ကို မေၿပာၿဖစ္ခဲ့ဘူး... :D)။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကလဲ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ ေမဂ်ာတူတူပဲ..။ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့.. သူက ကၽြန္မကို မွတ္မိၿပီး.. ၿပံဳးၿပႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဆိုးတာတစ္ခုက... “ ဟာ.. ငါနင့္ကို သိတယ္... နင့္နာမည္က ဘယ္သူ..... ” ဆိုၿပီး..ရပ္သြားတယ္...။ ကၽြန္မလဲ နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ၿဖစ္သြားေပမဲ့... စိတ္ရွည္သည္းခံတဲ့ မလိခဆိုေတာ့ ၾကည္ၾကည္သာသာပဲ ကၽြန္မနာမည္ေၿပာလိုက္ေတာ့ သူမွတ္မိသြားပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အဲဒီရက္မွာ သူက ပဲမ်ားစြာနဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေယာကၤ်ားေလးတစ္အုပ္နဲ႕ သြားေရာထုိင္ေနတယ္..။ ေနာက္ပိုင္း ခင္သြားၾကေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႕က အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားၾကီး လို႕ ကင္ပြန္းတပ္ထားေပးတယ္..။ သူကလဲ တကယ္ပဲ တူရွာတယ္...။ :P..။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းေပါ့..။
ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ ဇာမဏီလဲ ေဝးလံလွတဲ့ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းကို အပင္ပန္းခံမလိုက္ေတာ့ဘူး...။ ကၽြန္မနဲ႕ မွင္စာနဲ႕ပဲ.. တတြဲတြဲ အတန္းေတြလိုက္တက္ရတာေပါ့..။ အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားကေတာ့ အဲဒီတုန္းက သိပ္လဲ မခင္ေသးေတာ့ သူေက်ာင္းလာတက္သလား မတက္သလားဆိုတာကိုေတာင္ ကၽြန္မတို႕ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး...။ ေက်ာင္းစစတက္ခ်င္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕မွင္စာက လိမၼာေရးၿခားရွိစြာ.. ေရွ႕ဆံုးတန္းေတြမွာ ထိုင္တယ္.။ ဆရာမက စာေမးလုိ႕ရတဲ့ဟာဆို တက္တက္ၾကြၾကြ ေၿဖတယ္.။ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သံုးေလးရက္ေလာက္မွာေပါ့...။ ေန႕လည္ထမင္းစားၿပီးလို႕.. ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆံုးတန္းကေနထိုင္ၿပီး တစ္တန္းလံုးကို ၾကည့္ရင္း ထံုးစံအတိုင္း အရည္မရ အဖတ္မရ ပြားေနၾကတုန္း.. အသားညိဳညိဳနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႕နားေရာက္လာတယ္..။ ကဒ္ေလး တစ္ကတ္ကိုလဲ ကၽြန္မတို႕ဘက္ကို ထိုးေပးရင္း သူ႕နာမည္ကို မိတ္ဆက္တယ္..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္လဲ ပါးစပ္ေလးေတြ အေဟာင္းသားနဲ႕ အံ့ၾသလို႕ေပါ့...။ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ ဒီအရြယ္နဲ႕ သူက visiting card ေပးၿပီး မိတ္ဆက္တာကိုး.. မအံ့ၾသ ဘယ္သူခံႏိုင္မွာလဲလို႕... ေနာ့..။ သူက ကၽြန္မရဲ႕ တတိယေၿမာက္သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္လာခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕က သူ႕ကို မ်ိဳးၾကီး.. လို႕ေခၚတယ္..။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ သူအဲသလို လာမိတ္ဆက္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္... သူနဲ႕ ကၽြန္မက ကိုးတန္းထိ တစ္ေက်ာင္းတည္း ။ အခန္းေတာ့ မတူဘူးဆိုေတာ့ အရင္ေန႕ေတြက သတိမထားမိလိုက္တာ ..။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ မ်ိဳးၾကီးက ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္းထိေနၿပီး ဆယ္တန္းမွာေတာ့ မွင္စာတို႕ေက်ာင္းကို ေၿပာင္းသြားခဲ့တယ္တဲ့...။ ၿပီးေတာ့ မွင္စာနဲ႕ ဆယ္တန္းမွာ တခန္းတည္းပါတဲ့..။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တိုက္ဆိုင္လိုက္သလဲလို႕..။ အဲဒီလိုနဲ႕ သူက ကၽြန္မေရာ မွင္စာေရာနဲ႕ သိတဲ့.. ကၽြန္မရဲ႕ တတိယေၿမာင္သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လာတယ္...။
ေနာက္တစ္ေန႕... ပထမဆံုးအခ်ိန္ ရိုးေကာလ္ေခၚေနတုန္း... ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတာ တစ္ခုၿဖစ္သြားတယ္..။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နာမည္ကို ေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ... ကၽြန္မတို႕ ထိုင္ခံုတန္းရဲ႕ ေဘးဘက္ ေလွ်ာက္လမး္ၿခားထားတဲ့ ဟိုဘက္ခံုတန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတဲ့.. ေကာင္ေလးက သူ႕ေၿခေထာက္နားက အိပ္ေနတဲ့ ေခြးကို မေတာ္တဆတက္နင္းမိတယ္... (ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာက ေခြးေတြေရာ ႏြားေတြေရာ စာသင္ခန္းထဲကို ဝင္ဝင္လာတတ္လို႕ ေမာင္းေမာင္းထုတ္ရတတ္တယ္..).။ အဲဒီေတာ့... ဆရာမက “xxx” ဆိုၿပီး ေကာင္ေလးနာမည္ကိုေခၚလိုက္တဲ့အခ်ိန္... ဟိုတက္နင္းခံရတဲ့ ေခြးက အလန္႕တၾကား “ကိန္” လို႕ေအာ္တဲ့ အခ်ိန္.. အားလံုးကကြက္တိ တိုင္ပင္ကိုက္ထားသလို ၿဖစ္သြားတယ္..။ ဆရာမနာမည္ေခၚတာကိုပဲ ကိန္ လို႕ၿပန္ထူးသလိုလို ဘာလုိလိုေပါ့...။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေခြးကို တက္နင္းတဲ့ ေကာင္ေလးက ဆရာမေခၚလိုက္တဲ့နာမည္ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ေနတယ္..။ ေနာက္ တိုက္ဆိုင္လြန္းၿပန္တာက... သူက မ်ိဳးၾကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အဲဒီေကာင္ေလးက ကၽြန္မရဲ႕ စတုတၳေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္လာတယ္..။ ခုထက္ထိေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုံလို႕ ေက်ာင္းအေၾကာင္း သတိတရ ေၿပာၿဖစ္ရင္.. သူ႕နာမည္နဲ႕တြဲၿပီး ေနာက္မွ ကိန္ ဆိုတာေလး ထည့္ေခၚရတာက မေဟာင္းႏိုင္တဲ့ ဟာသတစ္ခု။ . ခုေတြးရင္ ခုရယ္ခ်င္တယ္... “xxx ကိန္” တဲ့..။ :P..။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕က “ကေလးသားေလး” လို႕ေခၚတယ္...။ သိတယ္မလား.. မြန္ၿပည္နယ္ဖက္မွာ.. ဇြန္းေသးေသးေလးဆို ဇြန္းသားေလး..။ ဖ်ာေသးေသးေလးဆို ဖ်ာသားေလးလို႕ ေခၚတာေလ..။ အဲဒီလိုပဲ သူ႕ရုပ္က ကေလးရုပ္မို႕ မြန္ဆရာမတစ္ေယာက္က အမွတ္တမဲ့ေခၚလိုက္ရာကေန ကၽြန္မတို႕ပါ စေခၚၿဖစ္သြားတာ...။ အဲဒီတုန္းက “xxxကိန္” လို႕ေတာ့ မေခၚၿဖစ္ခဲ့ဘူး... ေခၚၿဖစ္ရင္ သူက ကၽြန္မတို႕ တဖြဲ႕လံုးကို စိတ္ေကာက္သြားႏိုင္တယ္... သူက စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္လြယ္တယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းကေၿပာပါတယ္.. :P...။
ကၽြန္မရဲ႕ ပဥၥမေၿမာက္ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ တတိယေၿမာက္သူငယ္ခ်င္း အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေခၚလာ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္..။ သူ႕ကိုေတာ့ ၿမင္ၿမင္ခ်င္း စာအုပ္ဖြင့္ထားတဲ့ ပံုနဲ႕ စာေပဗိမာန္ အမွတ္တံဆိပ္ကို ေၿပးၿမင္မိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕က နာမည္ေၿပာင္ “စာေပဗိမာန္” လို႕ ေခၚေလရဲ႕... ။ တကယ္က သူက အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားတဲ့ အလယ္ခြဲဆံပင္ထားထားတာ...။ သူက ကၽြန္မတို႕ သန္လ်င္ေက်ာင္းမွာ သူလိုခ်င္တဲ့ ေမဂ်ာမရလို႕ ေမွာ္ဘီဂ်ီတီစီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ EC လား MC လားမသိဘူး သြားတက္လိုက္ေသးတယ္တဲ့...။ သူက တခါတခါေနာက္တတ္တယ္.. “ငါ့ဘာသာငါ ေမွာ္ဘီမွာပဲ တက္ေနလိုက္ရင္ေကာင္းသားဟာ.. သန္လ်င္ကို ေၿပာင္းလာမိတာ ငါမွားတာ” ဆိုၿပီး.. ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အေပါင္းအသင္းၿဖစ္ရတာ မွားေလၿခင္းဆိုၿပီး ေနာက္တတ္တယ္..။ အဲဒီခါမ်ိဳးက်ရင္.. ကၽြန္မတို႕က ကက္ကက္လန္ေအာင္ စြာေတာ့တာပဲ.. ။ “နင့္ဘဝၾကီး ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတာ ငါတို႕လို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႕ ဆံုဆည္းခြင့္ရလို႕လို႕ မွတ္” ဘာညာေပါ့...။ ဘဝနဲ႕ကို ခ်ီၿပီး ေၿပာၿပလိုက္တယ္...။ (ပိုေၿပာစရာရွိတာက ခုဆို သူက မွင္စာရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္ၿဖစ္ေနၿပီေလ..)။ ၿပီးေတာ့ ဒင္းက “နင့္ေၿခေထာက္မွာ စပရိန္တပ္ထားသလား” လို႕ ကၽြန္မတို႕ေနာက္ရေလာက္ေအာင္ ေၿမွာက္ၾကြ ေၿမွာက္ၾကြလဲ ေလွ်ာက္တတ္ေသးတယ္..။
ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီး တစ္လေလာက္မွာ ေမဂ်ာေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲလုပ္ၾကတယ္...။ ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာက မိန္းကေလးမ်ားတဲ့ ေမဂ်ာဆိုေတာ့.. ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္းေယာကၤ်ားေလး သံုးေယာက္ကလဲ တတပ္တအား ပါဝင္ရေတာ့တာေပါ့..။ အာတာလြတ္ၿမိဳ႕စားနဲ႕ စာေပဗိမာန္က ေဘာလံုးဝင္ကန္တယ္..။ ကေလးသားေလးက ဝင္မကန္ေတာ့ သူက ေတာက္တိုမယ္ရေပါ့...။ တကယ္က သူတင္မဟုတ္ပါဘူး.. သူတို႕ကို အေပါင္းအသင္းလုပ္မိတဲ့ ကၽြန္မတို႕မိန္းကေလးသံုးေယာက္ပါ ေတာက္တိုမယ္ရ ၿဖစ္ကုန္တယ္...။ ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲရွိတဲ့ ေန႕မ်ားဆို သူတို႕ လြယ္အိတ္ေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြကို တေနရာက တေနရာ ေၿပာင္းရတိုင္း ကၽြန္မတို႕မွာ သယ္ေပးရတာ ကူလီလံုးလံုးကို ၿဖစ္လို႔...။သူတို႕ကေတာ့ အားကစားသမားေတြမို႕ ဆိုၿပီး အခြင့္ထူးခံၿဖစ္သြားတယ္ေလ..။ ေအာ္ .. ေၿပာရဦးမယ္.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ တၿခားလူေတြက ဆရာမေတြကို လက္သြက္သြက္နဲ႕ ညႈိႏႈိင္းၿပီး က်ဴရွင္ေတြ ဝိုင္းေနၾကၿပီ...။ ကၽြန္မတို႕ေၿခာက္ေယာက္မွာေတာ့.. ေနရာအဆင္မေၿပတာရယ္... ဆရာမေတြနဲ႕ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ... က်ဴရွင္လက္မဲ့ၿဖစ္ေနခ်ိန္ေပါ့...။ တေန႕ ကၽြန္မတို႕ ေမဂ်ာနဲ႕ တၿခားေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲရွိတဲ့ေန႕ေပါ့....။ ဆရာမေတြကလဲ အဲ့ေန႕ကို ေစာဆင္းေပးေတာ့ ညေနဘက္ အတန္းခ်ိန္ေတြမရွိဘူး..။ ကစားသမားေတြကလဲ ကစားမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္..။ အဲ့ဒီခ်ိန္မွာ.. လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လလံုးလံုး တခါမွ မၿမင္ဘူးခဲ့တဲ့... တရုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႕ မိန္းကေလးသံုးေယာက္ထိုင္တဲ့နားကို ေရာက္လာတယ္..။ သူမက အဝါေရာင္ မွာ အနက္ေရာင္ polka dot ေတြပါတဲ့ ဝမ္းဆက္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုလဲ နီရဲေနေအာင္ဆိုးထားတယ္..။ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ခပ္တည္တည္...(စူပုပ္ပုပ္ေလးလို႕ ေၿပာရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္)..။ “နင္တို႕ က်ဴရွင္ မဝိုင္းရေသးဘူးဆို.. ငါနဲ႕ ဝိုင္းမလား.. ငါ့အိမ္မွာ ဝိုင္းလို႕ရတယ္”... တဲ့..။ ကၽြန္မတို႕မွာ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်ေပါ့...။ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္...။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ နဲ႕ ေကာင္မေလးက ကၽြန္မတို႕ က်ဴရွင္ဝိုင္းရွင္ ၿဖစ္လာသလို... ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာရဲ႕ တရားမဝင္ ကြင္း လဲၿဖစ္လာတယ္. (တရားမဝင္ဆိုတာက တရားဝင္ fresher welcome လုပ္ၿပီး မေရြးလိုက္ရလို႕ပါ..။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္မွာ fresher welcome လုပ္ခြင့္ပိတ္ခံရတယ္ေလ... :{...)....။ အဲဒါအၿပင္... ကၽြန္မတို႕ အဖြဲဲ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႕ဝင္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆဌမေၿမာက္သူငယ္ခ်င္းလဲ ၿဖစ္လာခဲ့တယ္...။
ကဲ... ခြန္ႏွစ္ေယာက္အဖြဲ႕ ၿဖစ္လာပံုေတြလဲ စံုသြားၿပီ...။ ေပါက္ကရေတြၿဖစ္... ရယ္ၾက ေမာၾကရတာေတြကိုေတာ့.. ... ဆက္ရန္ ေပါ့
တစ္ခ်ိန္တုန္းက... , တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၂
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Friday, May 20, 2011
ဒီတစ္ေခါက္...
မႏွစ္က ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာပဲ... ဒီႏိုင္ငံမွာ မလိခမဂၤလာေဆာင္လိုက္ပါတယ္..။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းေလာက္မွာ ရန္ကုန္မွာၿပန္ၿပီး မဂၤလာဧည့္ခံပြဲေလး လုပ္ၿဖစ္တယ္..။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ပင္ပန္းသြားတယ္..။ ရန္ကုန္က လူၾကီးေတြစိတ္တိုင္းက် မဂၤလာပြဲ မလုပ္မၿဖစ္လုပ္ရမယ္ ဆိုေတာ့ သူနဲ႕ ကၽြန္မ နဂိုတည္းက စဥ္းစားထားတဲ့ အလွဴေလးေတြအတြက္ပါ ဘတ္ဂ်တ္ကတြက္ရေတာ့တာေပါ့...။ ၿမန္မာႏိုင္ငံၿပန္ရင္ ခရီးကလဲ မထြက္ပဲမေနႏိုင္တာနဲ႕... ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားပါရက္နဲ႕ ကတိုက္ကရိုက္ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္...။ လုပ္ခ်င္တာေတြက မ်ားမ်ား ရတဲ့အခ်ိန္က နည္းနည္းၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေပါ့..။
မဂၤလာပြဲကေတာ့ ထားပါေတာ့...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ဆံု စားေသာက္ၾကတာေလးပါပဲ..။ ဟိုမင္းသားမင္းသမီးလိုေတာ့ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး...။ ေၿပာရဦးမယ္ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ မဂၤလာပြဲလုပ္တဲ့ရက္က သူတို႕ရဲ႕ ေၿခာက္ပြဲလား ခုနစ္ပြဲလားမသိတဲ့ ပြဲေတြထဲက တစ္ရက္နဲ႕ သြားတိုက္ေနပါေသးတယ္..။ တိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္တုန္းဆိုေတာ့.... ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး...။ ကိုယ့္ အန္တီပါစီေန႕ ေမ့သြားရင္ သူတို႕ကိုသြားေမးလို႕ရတာေပါ့.. အဲလိုေတာ့ၾကံထားတယ္...။ :D
ေနာက္ မဂၤလာပြဲဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဟိုစစ ဒီစစလက္ဖြဲ႕ၾကတာေတြရွိတာေပါ့..။ အဲဒါေတြက် ဒီလဲ မသယ္လာႏိုင္... ။ ေနာက္ ကၽြန္မၾကားဖူးတာရွိတယ္.. တခိ်ဳ႕ေတြက လက္ဖြဲ႕ေတြကို ဆိုင္ကိုၿပန္သြင္းၾကတယ္တဲ့..။ ကၽြန္မလဲ ကိုယ္တိုင္ေဆာင္မွပဲ အသစ္အဆန္းေတြၾကားရေတာ့တယ္..။ အဲလိုၾကီး သြားၿပန္ေရာင္းဖို႕ၾကေတာ့လဲ.. လက္ဖြဲ႕တဲ့လူေတြကို ကၽြန္မက မွန္းအားနာမိတယ္..။ အဲလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕သူ နဂိုစီစဥ္ထားတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ လွဴမဲ့ ေငြသားပမာဏအၿပင္ ရလာတဲ့ လက္ဖြဲ႕ေလးေတြပါ ေရာလွဴပစ္လိုက္တယ္..။ က်န္တာ သူတို႕ဘာသာ အဆင္သင့္သလို စီမံပါေလ့ေစ.. ကၽြန္မစိတ္က လွဴလိုက္တဲ့ေနရာတင္ အဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႕ ၿပတ္ၿပီ...။ ကဲ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလဲ အားနာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား...။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖြဲ႕တဲ့လူလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့..။
ကၽြန္မတို႕လွဴၿဖစ္တာက.. ပထမ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္ၿပီး ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေလးက လုပ္တဲ့ အလွဴေလးမွာ..။ သူငယ္ခ်င္းတို႕အဖဲြ႕က သန္လ်င္ဘက္က သီလရွင္ေတြဦးစီးတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတခုမွာ သီလရွင္ဆရာေလးေတြနဲ႕ ကေလးေတြကို တစ္နပ္စာ ဆြမ္း ထမင္းေကၽြးၿပီး ကေလးေတြလိုတဲ့ စာေရးကိရိယာေလးေတြ လွဴတယ္..။ ေနာက္ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ေဆာက္လုပ္ဖို႕ အလွဴေငြလဲ ထည့္ခဲ့တယ္..။ ကၽြန္မကအဲဒီေန႕က သူတို႕အဖြဲ႕နဲ႕ မလိုက္သြားၿဖစ္လိုက္ဘူး..။ မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြက ဘာမွန္းမသိပဲရႈပ္ေနတာနဲ႕..။ ေနာက္သူတို႔ဓာတ္ပံုေတြၿပမွ မလိုက္မိတာ ေနာင္တရမိတယ္..။
မဂၤလာပြဲၿပီးေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့.. ပစၥည္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕.. ရြာသာၾကီးက စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္...။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အလြန္မွာကတည္းက လမ္းက ဆိုးသြားလိုက္တာ.. ခ်ိဳင့္တခုတခုက ကားဘီးတစ္ဝက္သာသာေလာက္ေတာင္နက္မလားပဲ... ၿပီးေတာ့ ခဲလံုးၾကီးေတြကလဲ နည္းတာမွမဟုတ္ပဲ..။ လမ္းၿပင္ဖို႕ထင္ပါရဲ႕.. လမး္ေဘးနားမွာ ပံုထားတဲ့ ေက်ာက္ပံုေတြကေတာ့ အေပၚမွာ အပင္ေတြဘာေတြ ေပါက္လို႕.. အဲ့အပင္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ...။ ေအာ္.. ဒီထက္ၾကီးလာေတာ့လဲ အရိပ္ရတာေပါ့လို႕ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္.. ေနကလဲ ပူေသးတာကိုး...။ ကၽြန္မတို႕ ပစၥည္းေတြရယ္ ေငြသားတခ်ိဳ႕ရယ္ လွဴၿပီးေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႕ကို ေဆးရံုတြင္းကို လုိက္ၿပတယ္..။ ေဆးရံုရဲ႕ အဓိကႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦးေနာက္ကို ေရာက္တာနဲ႕ တထပ္ေဆာင္ပုေလးေတြ ဟိုတလံုးဒီတလံုး ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲ ၿဖန္႕ထားတယ္...။ အားလံုးကို အမိုးပါတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြနဲ႕ ဆက္ထားတယ္..။ အဲဒီလမ္းေလး တဖက္တခ်က္ေတြမွာက ခ်ံဳေတြနဲ႕ အပင္ပုေလးေတြ... အရင္က လယ္ကြင္းေဟာင္းေတြၿဖစ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္..။ တစ္ေဆာင္နဲ႕တစ္ေဆာင္ကလဲ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္..။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းစကားေၿပာရင္းသိရတာက.. အဲဒီသူနာၿပဳဆရာမၾကီးက ဒီမွာလုပ္လာတာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ရွိၿပီတဲ့... သူမရဲ႕ ပထမဆံုးပိုစတင္က်ကတည္းက လုပ္လာတာ ခုထိဆိုပဲ...။ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလးစားမိသြားတယ္..။ တၿခားေဆးရံုေတြမွာေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူး..။ ဒီလိုေဆးရံုမွာအလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္သည္းခံရမယ္လို႕ ထင္မိတယ္..။
ကၽြန္မတို႕ကို လိုက္ၿပတာက အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ကို..။ နည္းနည္းေရာဂါသက္သာတဲ့ လူနာေတြထားတဲ့အေဆာင္ လို႕ေၿပာတယ္။ အေဆာက္အဦးက စတုဂံက်က်အကြက္ခ်ေဆာက္ထားတဲ့ တထပ္ေဆာင္ေလး..။ ဝင္ေပါက္ကတခုတည္းရွိတယ္... ။ အလယ္မွာက ေၿမကြက္လပ္ၾကီး..။ အပင္တခ်ိဳ႕စိုက္ထားတယ္.. ။ နည္းနည္းေနေကာင္းတဲ့လူနာေတြက အဲဒီအပင္တခ်ိဳ႕စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာပါဝင္လုပ္အားေပးၾကတယ္တဲ့..။ သူတို႕ေရာဂါသက္သာေစဖို႕ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈတစ္ခုလို႕ ရွင္းၿပတယ္..။ ေနာက္ စဥ့္အိုးၾကီး သံုးလံုးေလာက္လဲ ခ်ထားတယ္..။ တခ်ိဳ႕ေတြက မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ေနၾကတယ္.. တခိ်ဳ႕ေတြကေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနၾကတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ကို ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြက ၿပံဳးၿပၾကတယ္..။
အေဆာင္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ သံဇကာကြက္ၾကီးေတြနဲ႕ ကာထားတယ္.. ။ ေနာက္ ကုတင္ဆယ္လံုးေလာက္ ပါတဲ့ အခန္းရွည္ေတြ ... စတုဂံပံု ပတ္လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ တန္းစီထားတယ္..။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြက်ေတာ့လဲ သံဘာဂ်ာတံခါးေတြ ဖြင့္ထားတယ္.. ။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြ က်ေတာ့လဲ သံတံခါးေတြကို ပိတ္ထားတယ္...။ ေရာဂါမသက္သာေသးလို႕လို႕ဆိုပါတယ္..။ အဲဒီပိတ္ထားတဲ့ တခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္ေလာက္က တံခါးေပါက္နားမွာ ရပ္ေနၾကတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ကိုၿမင္ေတာ့... တစ္ေယာက္က “ဧည့္သည္ေတြပဲ.. ဒီေန႔ဘာေကၽြးမွာလဲ ”လို႕ လွမ္းေမးတယ္...။ ကၽြန္မတို႕လဲ ေၾကာင္အမ္းသြားတယ္..။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “ၾကာဇံဟင္းခါးေကၽြးေနာ္” လို႕ လွမ္းေအာ္တယ္..။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ..။ ဘာၿပန္ေၿပာလို႕ ေၿပာရမွန္းကို မသိခဲ့ဘူး...။
ေနာက္ တခန္းက်ေတာ့ တံခါးဖြင့္ထားတယ္.. အဲဒီအခန္းကလူေတြက်ေတာ့ ေရာဂါသက္သာေနၿပီ ဒါေပမဲ့ သူတို႕အိမ္ေတြက လာမေခၚေတာ့ပဲ ေဆးရံုမွာပဲ ပစ္ထားလုိက္ၾကတယ္တဲ့...။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..။ သူတို႕ၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. တခ်ိဳ႕လဲ စာဖတ္ေနတယ္..။ အဖြားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ၿပတင္းေပါက္အၿပင္ဘက္ကို ေငးေနတယ္...။ သားေတြသမီးေတြကို လြမ္းရွာတယ္ထင္တယ္..။
တပတ္ပတ္ၿပီးလို႕ ၿပန္ထြက္မယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့.. ဆရာမၾကီးက အေဆာင္တာဝန္က် သူနာၿပဳဆရာမေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးေနတုန္း... “အေမ့” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံနဲ႕ ကၽြန္မေမာင္ေလး... လွစ္ကနဲေနေအာင္ ေၿပးထြက္သြားတယ္..။ ေနာက္မွ ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုေတာ့... ထြက္ခါနီး လူနာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႕ခါးကို လွမ္းကိုင္လိုက္လို႕ပါတဲ့..။ အဲဒါနဲ႕ လန္႕ၿပီးထြက္ေၿပးတာတဲ့..။ ကၽြန္မတို႕မွာ သူ႕ရုပ္ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္ရတာ..။ ဆရာမၾကီးကေတာ့ ရွင္းၿပတယ္..။ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ တခ်ိဳ႕လူနာေတြထဲမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပိုစိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြရွိတယ္တဲ့...။ တခါတေလ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ တင္ပါးကိုလိုက္ကိုင္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြလဲ ရွိတတ္သတဲ့..။ အခုကေတာ့ attention လိုခ်င္လို႕ လာတို႕တာေနမွာပါလို႕ေၿပာတယ္..။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၾကက္သီးထသြားသလို တြန္႔ၿပတယ္..။ သူကနဂိုကတည္းက ေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕မွာ သူ႕ၾကည့္ၿပီးရယ္ေနရတယ္..။
အဲဒီကအၿပန္က်ေတာ့.. ကၽြန္မတို႕ေတြ မဂၤလာဒံုက ကူးစက္ေဆးရံုကို သြားၾကတယ္..။ လူနာေတြ တအားမ်ားၿပီး ရႈပ္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာမေတြလဲ လက္မလည္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္..။ သူနာၿပဳဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕(အလွဴရွင္) ကိုဘယ္မွလိုက္မၿပႏိုင္လို႕ဆိုၿပီး အားနာေနတယ္..။ သူ႕မွာလဲ လူနာေတြကတဖက္ ဖုန္းကလဲေၿပးကိုင္ရေသးတယ္..။ ေဆးရံုေလးနဲ႕ လူနာအေရအတြက္က မမွ်ဘူးၿဖစ္ေနတယ္..။ ဝန္ထမ္းလဲ ေလာက္ပံုမရဘူး..။ ဆရာမၾကီးေၿပာတာေတာ့.. မဂၤလာဒံုကဒီကူးစက္ေဆးရံုကိုက လူသိပ္မသိၾကေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ လာလွဴတာလဲ နည္းတယ္တဲ့...။ လာတဲ့လူနာက မ်ားၿပီး ေပးစရာေနရာက နည္းေနေတာ့ တခ်ိဳ႕လူနာေတြကို လူသြားစၾကၤံမွာ ကုတင္ခင္းၿပီး ထားထားရတယ္တဲ့..။ လူသြားစၾကၤံမွာ ကုတင္ႏွစ္လံုးေလာက္လဲ ၿမင္ခဲ့ရတယ္..။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကုတင္ေလးရွိေသးလို႕လို႕ ေတြးမိတယ္..။ မဟုတ္ဆို သံမံတလင္းေပၚမွာ...။ ေနာက္ တခိ်ဳ႕အခန္းေတြထဲကေန လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးေတြ.. ဘာအေရာင္အရိပ္ေတြလဲ ကၽြန္မမခြဲၿခားတတ္ဘူး..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အင္အားမဲ့ေနၾကတယ္..။ ဆရာမၾကီးလဲ မအားတာနဲ႕ အားနာၿပီး ကၽြန္မသိခ်င္တာေလးေတြ မေမးခဲ့ရဘူး... ဥပမာ.. ဘယ္လိုကူးစက္ေရာဂါနဲ႕ လာတဲ့လူ အမ်ားဆံုးလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့...။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္လို႕ေၿဖခဲ့လိုက္မွာကိုလဲ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးေၾကာက္မိတယ္...။ ကာကြယ္ၿခင္းက ကုသၿခင္းထက္ ပိုထိေရာက္တယ္တဲ့..။ ေဆးရံုေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္..။ကာကြယ္ဖို႕ အသိမေၿပာနဲ႕ ေရာဂါရလာရင္ ကုသဖို႕ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့သူကေရာ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းရွိမွာလဲ...။
အဲဒီေန႕က ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ အိမ္ၿပန္ခဲ့ရတယ္...။
ေနာက္ ေၿပာရဦးမယ္... ၿဖစ္ပံု..။ ကၽြန္မနဲ႕အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲကလဲ ရန္ကုန္မွာမဂၤလာပြဲၿပန္လုပ္တယ္.. ။ ကၽြန္မတို႕ထက္ ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်တာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ အသြားအၿပန္လြဲၿပီး မေတြ႕ၿဖစ္လိုက္ဘူး...။ သူတို႕ဒီကို ၿပန္ေရာက္လာေတာ့... နင္ဘယ္လိုလဲ ငါဘယ္လိုလဲ.. ဘယ္ေတြသြားလို႕ ဘာေတြစား ဘာညာစပ္စုၾကရင္း.. သူငယ္ခ်င္းမက ေမးတယ္... ၿပံဳးစိစိနဲ႕..“ ဟဲ့ နင္စစ္ေဆးရံုမွာ သြားလွဴခဲ့ေသးတယ္ဆို.. အန္တီေၿပာတယ္”တဲ့..။ “ေဟ!” ကၽြန္မ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္..။ “ငါက ဘာကိစၥ စစ္ေဆးရံုသြားလွဴရမွာလဲ..” ဆိုေတာ့...“သိဘူးေလ အန္တီေၿပာတာ” ဆိုၿပီး ရယ္ေနေလရဲ႕...။ ကၽြန္မလဲ ေခါင္းစားသြားတယ္ ေမေမက ဘာေတြမွားေၿပာလိုက္သလဲေပါ့...။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တယ္.. ေမေမက ကၽြန္မတို႕ စိတ္ေဆးရံု သြားလွဴၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေၿပာလိုက္တာေနမွာလို႕...။ အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္းမက အၾကားမွားေလတယ္.. စစ္ေဆးရံုတဲ့....။ :D
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
မဂၤလာပြဲကေတာ့ ထားပါေတာ့...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြးၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ဆံု စားေသာက္ၾကတာေလးပါပဲ..။ ဟိုမင္းသားမင္းသမီးလိုေတာ့ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး...။ ေၿပာရဦးမယ္ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ မဂၤလာပြဲလုပ္တဲ့ရက္က သူတို႕ရဲ႕ ေၿခာက္ပြဲလား ခုနစ္ပြဲလားမသိတဲ့ ပြဲေတြထဲက တစ္ရက္နဲ႕ သြားတိုက္ေနပါေသးတယ္..။ တိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္တုန္းဆိုေတာ့.... ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး...။ ကိုယ့္ အန္တီပါစီေန႕ ေမ့သြားရင္ သူတို႕ကိုသြားေမးလို႕ရတာေပါ့.. အဲလိုေတာ့ၾကံထားတယ္...။ :D
ေနာက္ မဂၤလာပြဲဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဟိုစစ ဒီစစလက္ဖြဲ႕ၾကတာေတြရွိတာေပါ့..။ အဲဒါေတြက် ဒီလဲ မသယ္လာႏိုင္... ။ ေနာက္ ကၽြန္မၾကားဖူးတာရွိတယ္.. တခိ်ဳ႕ေတြက လက္ဖြဲ႕ေတြကို ဆိုင္ကိုၿပန္သြင္းၾကတယ္တဲ့..။ ကၽြန္မလဲ ကိုယ္တိုင္ေဆာင္မွပဲ အသစ္အဆန္းေတြၾကားရေတာ့တယ္..။ အဲလိုၾကီး သြားၿပန္ေရာင္းဖို႕ၾကေတာ့လဲ.. လက္ဖြဲ႕တဲ့လူေတြကို ကၽြန္မက မွန္းအားနာမိတယ္..။ အဲလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕သူ နဂိုစီစဥ္ထားတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ လွဴမဲ့ ေငြသားပမာဏအၿပင္ ရလာတဲ့ လက္ဖြဲ႕ေလးေတြပါ ေရာလွဴပစ္လိုက္တယ္..။ က်န္တာ သူတို႕ဘာသာ အဆင္သင့္သလို စီမံပါေလ့ေစ.. ကၽြန္မစိတ္က လွဴလိုက္တဲ့ေနရာတင္ အဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႕ ၿပတ္ၿပီ...။ ကဲ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလဲ အားနာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား...။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖြဲ႕တဲ့လူလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့..။
ကၽြန္မတို႕လွဴၿဖစ္တာက.. ပထမ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္ၿပီး ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေလးက လုပ္တဲ့ အလွဴေလးမွာ..။ သူငယ္ခ်င္းတို႕အဖဲြ႕က သန္လ်င္ဘက္က သီလရွင္ေတြဦးစီးတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတခုမွာ သီလရွင္ဆရာေလးေတြနဲ႕ ကေလးေတြကို တစ္နပ္စာ ဆြမ္း ထမင္းေကၽြးၿပီး ကေလးေတြလိုတဲ့ စာေရးကိရိယာေလးေတြ လွဴတယ္..။ ေနာက္ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ေဆာက္လုပ္ဖို႕ အလွဴေငြလဲ ထည့္ခဲ့တယ္..။ ကၽြန္မကအဲဒီေန႕က သူတို႕အဖြဲ႕နဲ႕ မလိုက္သြားၿဖစ္လိုက္ဘူး..။ မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြက ဘာမွန္းမသိပဲရႈပ္ေနတာနဲ႕..။ ေနာက္သူတို႔ဓာတ္ပံုေတြၿပမွ မလိုက္မိတာ ေနာင္တရမိတယ္..။
မဂၤလာပြဲၿပီးေနာက္တစ္ေန႕က်ေတာ့.. ပစၥည္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မတို႕.. ရြာသာၾကီးက စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္...။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အလြန္မွာကတည္းက လမ္းက ဆိုးသြားလိုက္တာ.. ခ်ိဳင့္တခုတခုက ကားဘီးတစ္ဝက္သာသာေလာက္ေတာင္နက္မလားပဲ... ၿပီးေတာ့ ခဲလံုးၾကီးေတြကလဲ နည္းတာမွမဟုတ္ပဲ..။ လမ္းၿပင္ဖို႕ထင္ပါရဲ႕.. လမး္ေဘးနားမွာ ပံုထားတဲ့ ေက်ာက္ပံုေတြကေတာ့ အေပၚမွာ အပင္ေတြဘာေတြ ေပါက္လို႕.. အဲ့အပင္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနၿပီ...။ ေအာ္.. ဒီထက္ၾကီးလာေတာ့လဲ အရိပ္ရတာေပါ့လို႕ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္.. ေနကလဲ ပူေသးတာကိုး...။ ကၽြန္မတို႕ ပစၥည္းေတြရယ္ ေငြသားတခ်ိဳ႕ရယ္ လွဴၿပီးေတာ့ သူနာၿပဳဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႕ကို ေဆးရံုတြင္းကို လုိက္ၿပတယ္..။ ေဆးရံုရဲ႕ အဓိကႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦးေနာက္ကို ေရာက္တာနဲ႕ တထပ္ေဆာင္ပုေလးေတြ ဟိုတလံုးဒီတလံုး ကြင္းၿပင္ၾကီးထဲ ၿဖန္႕ထားတယ္...။ အားလံုးကို အမိုးပါတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြနဲ႕ ဆက္ထားတယ္..။ အဲဒီလမ္းေလး တဖက္တခ်က္ေတြမွာက ခ်ံဳေတြနဲ႕ အပင္ပုေလးေတြ... အရင္က လယ္ကြင္းေဟာင္းေတြၿဖစ္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္..။ တစ္ေဆာင္နဲ႕တစ္ေဆာင္ကလဲ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္..။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းစကားေၿပာရင္းသိရတာက.. အဲဒီသူနာၿပဳဆရာမၾကီးက ဒီမွာလုပ္လာတာ အႏွစ္၂၀ေလာက္ရွိၿပီတဲ့... သူမရဲ႕ ပထမဆံုးပိုစတင္က်ကတည္းက လုပ္လာတာ ခုထိဆိုပဲ...။ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလးစားမိသြားတယ္..။ တၿခားေဆးရံုေတြမွာေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူး..။ ဒီလိုေဆးရံုမွာအလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္သည္းခံရမယ္လို႕ ထင္မိတယ္..။
ကၽြန္မတို႕ကို လိုက္ၿပတာက အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ကို..။ နည္းနည္းေရာဂါသက္သာတဲ့ လူနာေတြထားတဲ့အေဆာင္ လို႕ေၿပာတယ္။ အေဆာက္အဦးက စတုဂံက်က်အကြက္ခ်ေဆာက္ထားတဲ့ တထပ္ေဆာင္ေလး..။ ဝင္ေပါက္ကတခုတည္းရွိတယ္... ။ အလယ္မွာက ေၿမကြက္လပ္ၾကီး..။ အပင္တခ်ိဳ႕စိုက္ထားတယ္.. ။ နည္းနည္းေနေကာင္းတဲ့လူနာေတြက အဲဒီအပင္တခ်ိဳ႕စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာပါဝင္လုပ္အားေပးၾကတယ္တဲ့..။ သူတို႕ေရာဂါသက္သာေစဖို႕ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈတစ္ခုလို႕ ရွင္းၿပတယ္..။ ေနာက္ စဥ့္အိုးၾကီး သံုးလံုးေလာက္လဲ ခ်ထားတယ္..။ တခ်ိဳ႕ေတြက မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ေနၾကတယ္.. တခိ်ဳ႕ေတြကေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနၾကတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ကို ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေတြက ၿပံဳးၿပၾကတယ္..။
အေဆာင္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ သံဇကာကြက္ၾကီးေတြနဲ႕ ကာထားတယ္.. ။ ေနာက္ ကုတင္ဆယ္လံုးေလာက္ ပါတဲ့ အခန္းရွည္ေတြ ... စတုဂံပံု ပတ္လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ တန္းစီထားတယ္..။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြက်ေတာ့လဲ သံဘာဂ်ာတံခါးေတြ ဖြင့္ထားတယ္.. ။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြ က်ေတာ့လဲ သံတံခါးေတြကို ပိတ္ထားတယ္...။ ေရာဂါမသက္သာေသးလို႕လို႕ဆိုပါတယ္..။ အဲဒီပိတ္ထားတဲ့ တခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေလးေယာက္ေလာက္က တံခါးေပါက္နားမွာ ရပ္ေနၾကတယ္..။ ကၽြန္မတို႕ကိုၿမင္ေတာ့... တစ္ေယာက္က “ဧည့္သည္ေတြပဲ.. ဒီေန႔ဘာေကၽြးမွာလဲ ”လို႕ လွမ္းေမးတယ္...။ ကၽြန္မတို႕လဲ ေၾကာင္အမ္းသြားတယ္..။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “ၾကာဇံဟင္းခါးေကၽြးေနာ္” လို႕ လွမ္းေအာ္တယ္..။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ..။ ဘာၿပန္ေၿပာလို႕ ေၿပာရမွန္းကို မသိခဲ့ဘူး...။
ေနာက္ တခန္းက်ေတာ့ တံခါးဖြင့္ထားတယ္.. အဲဒီအခန္းကလူေတြက်ေတာ့ ေရာဂါသက္သာေနၿပီ ဒါေပမဲ့ သူတို႕အိမ္ေတြက လာမေခၚေတာ့ပဲ ေဆးရံုမွာပဲ ပစ္ထားလုိက္ၾကတယ္တဲ့...။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..။ သူတို႕ၾကည့္ရတာေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. တခ်ိဳ႕လဲ စာဖတ္ေနတယ္..။ အဖြားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ၿပတင္းေပါက္အၿပင္ဘက္ကို ေငးေနတယ္...။ သားေတြသမီးေတြကို လြမ္းရွာတယ္ထင္တယ္..။
တပတ္ပတ္ၿပီးလို႕ ၿပန္ထြက္မယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့.. ဆရာမၾကီးက အေဆာင္တာဝန္က် သူနာၿပဳဆရာမေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးေနတုန္း... “အေမ့” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံနဲ႕ ကၽြန္မေမာင္ေလး... လွစ္ကနဲေနေအာင္ ေၿပးထြက္သြားတယ္..။ ေနာက္မွ ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုေတာ့... ထြက္ခါနီး လူနာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႕ခါးကို လွမ္းကိုင္လိုက္လို႕ပါတဲ့..။ အဲဒါနဲ႕ လန္႕ၿပီးထြက္ေၿပးတာတဲ့..။ ကၽြန္မတို႕မွာ သူ႕ရုပ္ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္ရတာ..။ ဆရာမၾကီးကေတာ့ ရွင္းၿပတယ္..။ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့ တခ်ိဳ႕လူနာေတြထဲမွာ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပိုစိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြရွိတယ္တဲ့...။ တခါတေလ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ တင္ပါးကိုလိုက္ကိုင္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြလဲ ရွိတတ္သတဲ့..။ အခုကေတာ့ attention လိုခ်င္လို႕ လာတို႕တာေနမွာပါလို႕ေၿပာတယ္..။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၾကက္သီးထသြားသလို တြန္႔ၿပတယ္..။ သူကနဂိုကတည္းက ေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕မွာ သူ႕ၾကည့္ၿပီးရယ္ေနရတယ္..။
အဲဒီကအၿပန္က်ေတာ့.. ကၽြန္မတို႕ေတြ မဂၤလာဒံုက ကူးစက္ေဆးရံုကို သြားၾကတယ္..။ လူနာေတြ တအားမ်ားၿပီး ရႈပ္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာမေတြလဲ လက္မလည္ဘူးၿဖစ္ေနတယ္..။ သူနာၿပဳဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႕(အလွဴရွင္) ကိုဘယ္မွလိုက္မၿပႏိုင္လို႕ဆိုၿပီး အားနာေနတယ္..။ သူ႕မွာလဲ လူနာေတြကတဖက္ ဖုန္းကလဲေၿပးကိုင္ရေသးတယ္..။ ေဆးရံုေလးနဲ႕ လူနာအေရအတြက္က မမွ်ဘူးၿဖစ္ေနတယ္..။ ဝန္ထမ္းလဲ ေလာက္ပံုမရဘူး..။ ဆရာမၾကီးေၿပာတာေတာ့.. မဂၤလာဒံုကဒီကူးစက္ေဆးရံုကိုက လူသိပ္မသိၾကေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ လာလွဴတာလဲ နည္းတယ္တဲ့...။ လာတဲ့လူနာက မ်ားၿပီး ေပးစရာေနရာက နည္းေနေတာ့ တခ်ိဳ႕လူနာေတြကို လူသြားစၾကၤံမွာ ကုတင္ခင္းၿပီး ထားထားရတယ္တဲ့..။ လူသြားစၾကၤံမွာ ကုတင္ႏွစ္လံုးေလာက္လဲ ၿမင္ခဲ့ရတယ္..။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကုတင္ေလးရွိေသးလို႕လို႕ ေတြးမိတယ္..။ မဟုတ္ဆို သံမံတလင္းေပၚမွာ...။ ေနာက္ တခိ်ဳ႕အခန္းေတြထဲကေန လွမ္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးေတြ.. ဘာအေရာင္အရိပ္ေတြလဲ ကၽြန္မမခြဲၿခားတတ္ဘူး..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အင္အားမဲ့ေနၾကတယ္..။ ဆရာမၾကီးလဲ မအားတာနဲ႕ အားနာၿပီး ကၽြန္မသိခ်င္တာေလးေတြ မေမးခဲ့ရဘူး... ဥပမာ.. ဘယ္လိုကူးစက္ေရာဂါနဲ႕ လာတဲ့လူ အမ်ားဆံုးလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့...။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္လို႕ေၿဖခဲ့လိုက္မွာကိုလဲ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးေၾကာက္မိတယ္...။ ကာကြယ္ၿခင္းက ကုသၿခင္းထက္ ပိုထိေရာက္တယ္တဲ့..။ ေဆးရံုေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တယ္..။ကာကြယ္ဖို႕ အသိမေၿပာနဲ႕ ေရာဂါရလာရင္ ကုသဖို႕ ေဆးရံုေရာက္လာတဲ့သူကေရာ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းရွိမွာလဲ...။
အဲဒီေန႕က ေတြးစရာေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ အိမ္ၿပန္ခဲ့ရတယ္...။
ေနာက္ ေၿပာရဦးမယ္... ၿဖစ္ပံု..။ ကၽြန္မနဲ႕အတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲကလဲ ရန္ကုန္မွာမဂၤလာပြဲၿပန္လုပ္တယ္.. ။ ကၽြန္မတို႕ထက္ ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်တာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ အသြားအၿပန္လြဲၿပီး မေတြ႕ၿဖစ္လိုက္ဘူး...။ သူတို႕ဒီကို ၿပန္ေရာက္လာေတာ့... နင္ဘယ္လိုလဲ ငါဘယ္လိုလဲ.. ဘယ္ေတြသြားလို႕ ဘာေတြစား ဘာညာစပ္စုၾကရင္း.. သူငယ္ခ်င္းမက ေမးတယ္... ၿပံဳးစိစိနဲ႕..“ ဟဲ့ နင္စစ္ေဆးရံုမွာ သြားလွဴခဲ့ေသးတယ္ဆို.. အန္တီေၿပာတယ္”တဲ့..။ “ေဟ!” ကၽြန္မ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္..။ “ငါက ဘာကိစၥ စစ္ေဆးရံုသြားလွဴရမွာလဲ..” ဆိုေတာ့...“သိဘူးေလ အန္တီေၿပာတာ” ဆိုၿပီး ရယ္ေနေလရဲ႕...။ ကၽြန္မလဲ ေခါင္းစားသြားတယ္ ေမေမက ဘာေတြမွားေၿပာလိုက္သလဲေပါ့...။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္တယ္.. ေမေမက ကၽြန္မတို႕ စိတ္ေဆးရံု သြားလွဴၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေၿပာလိုက္တာေနမွာလို႕...။ အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္းမက အၾကားမွားေလတယ္.. စစ္ေဆးရံုတဲ့....။ :D
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ခင္တဲ့
မလိခ
Sunday, May 15, 2011
မလိခရဲ႕သၾကၤန္က်ၿပီ....
အိမ္နားက ပိေတာက္ေတြ....
သၾကၤန္က်ၿပီ.....
ၿပကၡဒိန္က သၾကၤန္ထက္ တလေလာက္ေနာက္က်ၿပီးမွ လာေအာ္ေနလို႕... မလိခေတာ့ သြားရွာၿပီလို႕.. ေခါင္းတခါခါ စုတ္တသပ္သပ္ ၿဖစ္သြားၾကမလားမသိဘူး...။ မလိခ မသြားေသးပါဘူး အရင္ေနရာ အရင္ႏိုင္ငံမွာပဲ အရင္အလုပ္ေတြလုပ္ေနတုန္းပါပဲ... :P။
သူမ်ားေတြေရေတြဘယ္ေလာက္ ေလာင္းေလာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေရပက္ခံထြက္ထြက္ သၾကၤန္က ၿပီးၿပည့္စံုတယ္လို႕ခံစားရတယ္မရွိဘူး....။ ပြဲေတာ္တစ္ခုကို အေပါင္းအသင္း မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးပဲရွိတယ္...။ ဒါေပမဲ့... မနက္အိပ္ရာထလိုက္တာနဲ႕.. ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့ ပိေတာက္ရနံ႔ကို ရလိုက္တာနဲ႕ အဲဒီေန႕ဟာ ကၽြန္မရဲ႕သၾကၤန္ပါပဲ...။ (ေၾကာင္လိုက္တာေနာ္.... :D သူမ်ားေတြေၿပာရမွာ အားနာမွာစိုးလို႕ ကိုယ္စားေၿပာေပးတာ..)။ အဲဒီေန႕မ်ိဳးဆို.. အိမ္ေရွ႕မွာ “ ပိေတာက္ပန္းေတြရမယ္” ဆိုၿပီး လက္တြန္းလွည္းၾကီးနဲ႕.. ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ပိေတာက္ေတြလာေရာင္းတတ္တယ္..။ လာဝယ္တဲ့လူေတြအမ်ားၾကီးၾကားက.. အလုအယက္ဝယ္.. ၿပီးေတာ့ ပန္းခက္ေလးေတြကိုေရေသခ်ာေဆး.. လင္ပန္းေလးထဲထည့္ၿပီး ဘုရားပန္းကပ္လိုက္ရရင္... စိတ္ကိုခ်မ္းသာလို႕...။ အဲလိုေန႔မ်ိဳးဆို ေမေမ့ဆံထံုးမွာေလ ပိေတာက္ပန္းေလး တခက္ႏွစ္ခက္ေလာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္...။ တအိမ္လံုးကို ပိေတာက္ပန္းနံ႔ေတြၾကိဳင္လို႕..။
ခုကၽြန္မေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လက္တြန္းလွည္းနဲ႕ ပိေတာက္ပန္းလာေရာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီးမရွိပါဘူး... ဒါေပမဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြရွိတဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္မိတယ္..။ ဒီႏိုင္ငံက ပိေတာက္ကလဲ ပြင့္ႏိုင္ခဲလြန္းတယ္.. မိုးဒီေလာက္ရြာတာေတာင္မွ...။ ကၽြန္မမွာ ဒီအိမ္စေၿပာင္းလာကတည္းက အိမ္ေနာက္က ပိေတာက္ပင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ရတာ.. ဧၿပီ တလလံုး....။
ဒီေန႕မနက္အိပ္ရာထေတာ့ (ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ weekends ေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မနက္က ေန႕လည္ ၁၁နာရီ ၁၂နာေလာက္မွ စတတ္တယ္...:D).. ပုံမွန္ေန႕ေတြလို လုပ္စရာရွိတာလုပ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေလေပါေနတုန္း.. ၿပတင္းေပါက္မွန္ေတြမွာ အရိပ္လာထင္တဲ့ အဝါေရာင္ပန္းခက္တခ်ိဳ႕ ယိမ္းထိုးေနသလိုလို...။ ေသခ်ာေအာင္သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့... အားပါးပါး.. တကယ္ပဲ ပိေတာက္ေတြ...။ မိုးေလးကလဲ တၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ေလာက္ရြာလိုက္ေသးေတာ့.. ေလေဝွ႔တာနဲ႕ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ေတြက ကၽြန္မဆီအလံုးအရင္း...။ ကၽြန္မေနတာက ခုနစ္ထပ္မွာဆိုေတာ့ ပန္းေတြပြင့္ေနတဲ့ အပင္ထိပ္ဖ်ားနဲ႕ သိပ္မေဝးလွဘူး...။ ခုဆို ၿပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္တိုင္း... ပိေတာက္ပန္းေတြကို ၿမင္ေနရတာကိုက ဒီတနဂၤေႏြရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုပါပဲ...။
မလိခရဲ႕ သၾကၤန္က်ပါၿပီ...။တစ္ရက္ထဲပါ...။ ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ ပိေတာက္ေတြေဝေနေအာင္ စပြင့္တဲ့ေန႕ပါ။
အားလံုးပဲေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစ... :D
Subscribe to:
Posts (Atom)