မုန္႔ဆိုင္ေတြကိုလဲ လမ္းတေလွ်ာက္ၿမင္ရေသးတယ္... ဆိုင္ကယ္ေတြကိုယ္စီနဲ႕ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြ... သူတို႔ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းတက္တုန္းက အခ်ိန္ကို ၿပန္သတိရမိတယ္... စာသင္ခန္းထက္ ကန္တင္းန္မွာ အခ်ိန္ပိုကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပ့ါ.... ကားရပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွ ေရွ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးပိန္တံတား.....ကၽြန္မေဖေဖနဲ႕ ေမေမက ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ကို ေတာင္သမန္ရြာဖက္မွာ.. ခ်ေပးခဲ့ၿပီး အမရပူရဖက္မွာ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ေၿပာၿပီး.. ထြက္သြားၾကသည္.... ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ေနေန ဦးပိန္တံတားကို အစအဆံုး ေလွ်ာက္ဆိုတဲ့ သေဘာ...သံုးေယာက္သား တံတားေပၚေလွ်ာက္ရင္း ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာၾကသည္.... ဦးပိန္တံတားကို ဟိုးအရင္က အမရပူရဖက္ကေန ခဏတၿဖဳတ္ေရာက္ဖူးေပမဲ့ နည္းနည္းေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးတာနဲ႔ လွည့္ၿပန္ၿဖစ္တာမ်ာ
းေတာ့ ေတာင္သမန္အင္းၾကီး ဒီေလာက္လွလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိတာအမွန္..... အင္းထဲက စိုက္ခင္းစိမ္းႏုႏုေတြ.... ယာတဲေလးေတြ.... ဘဲအုပ္ေတြ... ၿပီးေတာ့ ဘဲေက်ာင္းေနတဲ့ ေလွေပၚက ေကာင္ေလး.... တကယ့္ ပန္းခ်ီကားလိုပါပဲ.... အင္းထဲက အပင္ၾကီးေအာက္က ကုန္းကေလးေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ့ တဲၾကီးထဲမွာေတာ့.. လြယ္အိတ္ကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကိုၿမင္ရသည္.... ၿပီးေတာ့ သတိထားမိတာတစ္ခုက တံတားေပၚၿဖတ္သြားတဲ့ လူအမ်ားစုက လြယ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ.... တခ်ိဳ႕ကႏွစ္ေယာက္တည္း... တခ်ိဳ႕ အဖြဲ႕လိုက္... ေအာ္ဟစ္စေနာက္ၿပီး ေဟးလား၀ါးလားနဲ႕... သူတို႕ေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး... ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိသလို.. အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ၿပန္မရႏိုင္ေတာ့တာ ေတြးလိုက္မိေတာ့... ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္သလိုလို....ေနာက္ .... တံတားေပၚမွာၾကံဳရတာတစ္ခုက.... ကၽြန္မတို႕တံတားေပၚစေလွ်က္ကတည္းက ေကာင္ေလးတဖြဲ႕ အေနာက္ကေနပါလာတာ သတိထားမိတယ္.... ေနာက္ကေန မၾကားတၾကားစရင္းသူတို႔ပါလာတယ္.... ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ေဒါသထြက္မိမွာေသခ်ာတယ္.... ခုေတာ့ သူတို႕က ကိုယ့္ထက္ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ အနည္းဆံုးငယ္မွာဆိုေတာ့ ကေလးေတြပဲဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္
ဓာတ္ပံုေတြရိုက္စရာရွိ ရိုက္ေနလိုက္တယ္.... ကိုယ့္အာရံုနဲ႕ကိုယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ခပ္ေႏွးေႏွးေပါ့.... ၾကာေတာ့ ဘာ response မွလဲမရွိ... ေၿဖးေၿဖးေလးလဲသြားေနတာဆိုေတာ့ သူတို႔စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးနဲ႕တူပါတယ္.... ေနာက္ဆံုးကၽြန္မတို႕ကိုေက်ာ္တက္သြားတယ္.... ၿပီးေတာ့လွည့္ၾကည့္ၿပီး.. ေၿပာသြားေသးတယ္.... အဲဒီစကားကိုၾကားၿပီး ကၽြန္မေရာ ဇာမဏီေရာ.. ရယ္ရမလို စိတ္ဆိုးရမလို ေအာင့္သက္သက္နဲ႕က်န္ခဲ့ရတယ္... ေၿပာသြားတာက ... `ဟာ... ဟိုင္းတီးၾကီးေတြပါကြာ´ တဲ့...ေနာက္ မဟာၿမတ္မုနိဘုရားၾကီးကို ၀င္ဖူးၾကတယ္.... အဲဒီကအၿပန္.. ေန႔လည္စာစားၾကေတာ့ ေမေမက သူ႔အၾကိဳက္ ခရုဟင္းမွာတယ္.... မိုးရာသီမွာ အိမ္ၿခံစည္းရိုးေတြမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ခရုလိုပံုစံေတြ.. သူကနည္းနည္းေသးတယ္.. မစားဘူးတဲ့ အထူးအဆန္းဆို စားၾကည့္လိုက္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဇာမဏီ.. ထမင္းမစားခင္ အရင္ေရာက္လာတဲ့ ခရုဟင္းကို ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ကၽြန္မတို႕စားဖို႔ၾကိဳးစားၾကတာ... ေမေမ့ေဘးမွာ ခရုခြံေတြပံုလာတဲ့အထိ.. ကၽြန္မတို႔မွာ တစ္ေကာင္စားလို႔မရေသးဘူး... ေဖေဖနဲ႔ ကားေမာင္းသမားၾကီးကေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းသူတို႔ သိၾကလို႔နဲ႕တူတယ္... ခရုဟင္းကို ထိကိုမထိၾကဘူး... ခရုဟင္းစားရင္ အဆုတ္အားေကာင္းတယ္လို႔ေၿပာၾကေပမဲ့.. ကၽြန္မကေတာ့ တၿခားနည္းေတြနဲ႔ပဲ အဆုတ္အားေကာင္းေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္...
ေန႔လည္ ၂နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ.. ကၽြန္မတို႔ ေမၿမိဳ႕ (သို႔မဟုတ္) ၿပင္ဦးလြင္ကို တက္ခဲ့ၾကတယ္... မႏၱေလးနဲ႔နီးတဲ့ ဖက္အၿခမ္းက အပင္ေတြက အရြက္ေတြေၾကြၿပီး အရိုးေတြၿပိဳင္းေနေပမဲ့ ၂၁မိုင္ရဲ႕ဟိုဘက္မွာေတာ့... ေလေလးကလဲ စိမ့္ၿပီးေအးလာသလို.. အပင္ေတြလဲပိုၿပီးစိမ္းစိုလာတယ္... ေအာင္ခ်မ္းသာအလြန္ ေလာက္ကစလို႕... နီရဲရဲ ခရစၥမတ္ပန္းေတြက လမ္းတေလွ်ာက္လံုးပြင့္လို႔.. .... ပင္လံုးကၽြတ္ အရြက္မရွိေအာင္ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပန္းေလးေတြကိုၿမင္ေတာ့ အဲဒါခ်ယ္ရီေပါ့လို႔ ေၿပာလိုက္ေတာ့... တလမ္းလံုးစကားမ်ားခဲ့တဲ့ ဇာမဏီ အသံတိတ္သြားတယ္.... ၿပီးေတာ့ လွလိုက္တာဆိုၿပီး သူၾကည့္မ၀ၿဖစ္ေနတယ္.. ဒါသူ႕ဘ၀မွာခ်ယ္ရီကို ပထမဆံုးၿမင္ဖူးတာကိုး.... သူ႔ခံစားခ်က္ကိုကၽြန္မသိတာေပါ့... ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ခ်ယ္ရီကို ပထမဆံုးၿမင္ဖူးတုန္းက အဲဒီလိုပဲ... ရန္ကုန္မွာၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ခ်ယ္ရီဆိုတာ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲရွိခဲ့တာေလ... ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရွမ္းၿပည္ဖက္ခရီးထြက္ရင္ေတာင္ ေႏြရာသီမို႕ခ်ယ္ရီကိုမေတြ႔ခဲ့ရ.... စိန္ပန္းၿပာနဲ႕ပဲ စိတ္ေၿဖခဲ့ရတာ.... ခုေတာ့ ခ်ယ္ရီေတြမ်ား... ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ သူခ်ည္းပဲ...
တည္းမယ့္ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ဟိုတယ္၀င္းထဲက အပင္ၾကီးတစ္ပင္ အသီးေတြေ၀ေနတာေတြ႔လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေထာ
ပတ္ပင္တဲ့..... ေထာပတ္သီးၾကိဳက္တဲ့ ေထာပတ္သီးပင္တခါမွ မၿမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း ၀န္ထမ္းေတြအလစ္မွာ အသီးေတြကို ခဲနဲ႕ခူးခ်ရေအာင္လို႔လဲ တိုင္ပင္ၾကေသးတယ္... (တကယ္ေတာ့ဘယ္လုပ္ပမလဲေနာ္... အာေခ်ာင္ၾကည့္တာေပါ့... အဲဒါေၾကာင့္သူမ်ားေတြကလဲေၿပာပါတယ္.... နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ဖားလိုပဲတဲ့ ကိုယ့္အသံေၾကာင့္ေသမွာတဲ့... :P )...။ ၿပီးေတာ့ အရြက္တရြက္မွမရွိပဲ တပင္လံုးပန္းၿဖဴၿဖဴေတြပြင့္ေနတဲ့... အပင္ကို ညီမေလးက ခ်ယ္ရီအၿဖဴလားမသိဘူးဆိုေတာ့.. ကၽြန္မတို႔ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ဟုတ္လားမသိဘူးဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔.. အဲဒီ ပန္းေတြက ေမႊးလည္းေမႊးေသးတယ္... သင္းသင္းေလးရယ္....အဲဒီေန႔ညေန ကၽြန္မတို႔ မဟာအ့ံထူးကံသာဘုရားကို သြားဖူးၾကတယ္...။ အရင္ဆို ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ
စပယ္တို႔ ေရႊပန္းေငြပန္းတုိ႕ကို ၿမင္ရေပမဲ့.. ဒီတစ္ေခါက္ ခ်ယ္ရီကံုးေလးေတြကို ေရာင္းေနတာေတြ႕ရတယ္.. ခ်စ္စရာေလးေတြ..... ... ရာသီဥတုကလည္း ေအးသထက္ေအးလာတယ္... စကၤာပူမွာမရွိတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို ခံစားခ်င္လြန္းလို႔ဆိုတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ေအးလိုက္တာ ေအးလိုက္တာနဲ႔ေအာ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတယ္...။ ေန၀င္သြားေပမဲ့ က်န္ခဲ့တဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဘုရားရွိရာကုန္းၿမင့္ကေနၿမင္ရတဲ့ ေတာင္ယာေတြကို ၾကည့္ရတာ အိမ္မက္လိုမႈန္၀ါး၀ါးနဲ႕.....ညဖက္လူၾကီးေတြအိပ္မွ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ အခန္းအၿပင္ထြက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲက အေငြ႕ေတြထုတ္ရင္း ေပ်ာ္ၾကေသးတယ္.... ဒါမ်ိဳးက စကၤာပူလိုကၽြန္းပိစိေလးမွာမရႏိုင္ဘူးေလ......
ဆက္ရန္
3 comments:
ဖတ္ရတာေတာင္ေပ်ာ္စရာေလး...ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကတာ
ေပ်ာ္စရာေလး။ အညာကိုလြမ္းတယ္။
ဘုရားႀကီးက ခိုေတာင္မုန္႔တီ လည္းစားခ်င္တယ္။
အဲဒီမွာ မုန္႕တီေကာင္းလို႔လား အမ.. မႏၱေလးက ကၽြန္မအတြက္ ကပ္ေက်ာ္ၿဖစ္ေနတယ္.. ရွမ္းၿပည္ကိုပဲလည္ၿဖစ္ေနလို႔.... :)
Post a Comment